Aktualne wytyczne do interdyscyplinarnej rehabilitacji dzieci i młodzieży z różnymi odmianami neuromotorycznych zaburzeń rozwojowych

Stworzenie jednolitych wytycznych dla procesu rehabilitacji człowieka przechodzącego przez proces wzrostu swego organizmu z pewnymi trudnościami to istotny dylemat, jednocześnie trudny do rozwiązania, jak i usilnie domagający się go. Brak usystematyzowanego kierunku postępowania wynika z wielu czynników. Po pierwsze, okres rozwojowy to czas niezwykle dynamicznych zmian, które ze spotykaną tutaj szybkością nie będą zachodzić już nigdy na przestrzeni życia jednostki. Dynamika procesów rozwojowych z czasem zmniejsza się, jednak pozostawioną w tym miejscu przestrzeń zaczynają stopniowo wypełniać kompensacje, u osób z zaburzeniami rozwojowymi manifestujące się już w drugiej dekadzie życia. Po drugie, klinicysta będzie miał do czynienia z różnymi stopniami niepełnosprawności pacjenta, różnymi odmianami zaburzeń (np. hipo-, hipertonia, dyskineza) oraz wzrastającymi rozmiarami jego ciała, które w pewnym momencie uniemożliwią prowadzenie terapii „na kolanach”, a będą zmuszać do wykorzystywania różnorodnych pomocy. Pragniemy wyraźnie zaznaczyć, że naszą głęboką intencją jest to, by nad dalszą częścią niniejszego komentarza uniósł się duch o obliczu krytycznym, jednak nie krytykanckim, a ewentualne poruszenie wywołane u czytelnika nie spowodowało jednocześnie niechęci do autorów. Świadomość problemów, które są zauważalne na rodzimym rynku, nie tylko terapeutycznym, ale i bardziej ogólnie – medycznym, jest istotne, gdyż pierwszym krokiem w doskonaleniu się jest zrozumienie własnych ograniczeń. Jak wskazano na początku, opracowanie wytycznych dla rehabilitacji neurorozwojowej to zadanie trudne, jednak, na co wskazuje wnikliwa analiza literatury światowej, nie niemożliwe. Wiele krajów, głównie wysoko rozwiniętych,...