Model rehabilitacji pacjentów po naprawach uszkodzeń chrzęstno-kostnych stawu skokowego metodą suchej artroskopii

Uszkodzenia chrzęstno-kostne w obrębie stawu skokowo-goleniowego mogą mieć różną etiologię oraz patogenezę. Najczęściej uszkodzenia te powodowane są urazem skrętnym. W postępowaniu leczniczym stosuje się leczenie zachowawcze (mobilizacje stawu, odciążanie stawu, fizykoterapię i zaopatrzenie ortopedyczne) oraz leczenie operacyjne (najczęściej metodą artroskopową). W pracy przedstawiono model postępowania fizjoterapeutycznego u pacjentów, u których zastosowano leczenie operacyjne ubytku chrzęstno-kostnego kości skokowej przy użyciu metody biologicznej rekonstrukcji z wykorzystaniem techniki suchej artroskopii. Określenie to dotyczy specjalnej techniki artroskopowej bez wypełniania stawu płynem lub gazem pod ciśnieniem, którą stosuję się w celu implantacji biomateriałów w rekonstrukcjach ubytków chrzęstno-kostnych. Model postępowania rehabilitacyjnego opiera się na strategii terapeutycznej w oparciu o monitorowanie rezonansem magnetycznym postępu gojenia i przebudowy bioimplantu. Słowa kluczowe: uszkodzenia chrzęstno-kostne, leczenie operacyjne, fizjoterapia, staw skokowy Uszkodzenia chrzęstno-kostne w obrębie stawu skokowo-goleniowego mogą mieć różną etiologię oraz patogenezę. Badania wskazują, że około 75% zmian chrzęstno-kostnych kości skokowej ma podłoże urazowe. U ponad 6% przypadków podłożem zmian chrzęstno-kostnych są zwichnięcia stawu skokowo-goleniowego (1, 2). Pourazowe uszkodzenie chrzęstno-kostne w obrębie bloczka kości skokowej (OCLT) oraz oddzielająca martwica chrzęstno-kostna kości skokowej (OCDT) mają bardzo podobny obraz kliniczny i radiologiczny. Dlatego też w codziennej praktyce ortopedycznej nie jest możliwe dokładne ustalenie etiologii konkretnego przypadku. Najczęstszy problem kliniczny są uszkodzenia chrzęstno-kostne, które w przeciwieństwie do izolowanych uszkodzeń chrzęstnych są najczęściej symptomatyczne (fot. 1)....