Pacjentka chorująca na twardzinę układową – studium przypadku. Wybrane metody stosowane w rehabilitacji

Twardzina układowa to przewlekła choroba tkanki łącznej charakteryzująca się uszkodzeniem naczyń krwionośnych, a także postępującym włóknieniem skóry i narządów wewnętrznych, co powoduje zaburzenia ich funkcjonowania. Opisywanej pacjentce największe trudności funkcjonalne sprawiają: zniekształcenia rąk, ograniczenia w obrębie nadgarstków, a także zesztywnienie tkanek twarzy, trudności w przełykaniu oraz ograniczenia ruchomości w stawach skroniowo-żuchwowych. Celem pracy jest przedstawienie wybranych metod terapii mających na celu poprawę funkcjonowania osoby chorej na twardzinę układową. Twardzina układowa jest przewlekłą, układową chorobą tkanki łącznej charakteryzującą się uszkodzeniem naczyń krwionośnych, a także postępującym włóknieniem skóry i narządów wewnętrznych, co powoduje zaburzenia ich funkcjonowania. W przebiegu choroby dochodzi do zajęcia skóry, nerek oraz wielu układów: mięśniowego, oddechowego, krążenia, kostno-stawowego, pokarmowego (1).  Przebieg kliniczny choroby jest bardzo zróżnicowany w zakresie zmian skórnych oraz stopnia zajęcia narządów wewnętrznych u poszczególnych chorych. Zmiany skórne są charakterystyczne i zawsze przechodzą przez trzy zasadnicze fazy:  obrzęk palców rąk, stwardnienie i pogrubienie skóry oraz zanik skóry i paznokci, skrócenie palców.  Skóra staje się napięta, lśniąca, czasem woskowata, może ulegać przebarwieniom i odbarwieniom. Twarda i gruba skóra traci elastyczność, trudno ująć ją w fałd, powoduje ograniczenie ruchomości i przykurcze stawów rąk – objaw „ciasnej rękawiczki”, uniemożliwiając pełny wyprost i pełne zgięcie palców. W późniejszym okresie choroby skóra może ulec ścieńczeniu i atrofii. Taka skóra łatwo ulega uszkodzeniom, a to prowadzi...