Pinopresura – holistyczna metoda wielodyscyplinarna w terapii manualnej

Techniki terapeutyczne: odreagowanie lokomotoryczne i immunologiczne

W pinopresurze stosuje się techniki odreagowania, które dzielą się na lokomotoryczne oraz immunologiczne. Technika odreagowania lokomotorycznego koncentruje się na układzie ruchu, obejmując kręgosłup, stawy, mięśnie, więzadła oraz tkanki miękkie. Celem tej techniki jest redukcja napięcia mięśniowego oraz wspieranie naturalnych procesów regeneracyjnych. Z kolei odreagowanie immunologiczne oddziałuje na receptory zakończeń nerwowych, co ma na celu wprowadzenie organizmu w stan „zresetowania”. Tego rodzaju stymulacja może być pomocna w przypadkach przewlekłych stanów zapalnych lub innych schorzeń o podłożu immunologicznym.

Przypadek kliniczny: pacjent z dolegliwościami lędźwiowo-krzyżowymi

Aby lepiej zrozumieć praktyczne zastosowanie pinopresury, przyjrzyjmy się przypadkowi klinicznemu pacjenta z przewlekłymi dolegliwościami lędźwiowo-krzyżowymi. Czterdziestoletni mężczyzna zgłosił się do gabinetu z bólem w dolnej części pleców, który nasilił się w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Prowadzi siedzący tryb życia, a jego aktywność fizyczna jest umiarkowana. Podczas pierwszej wizyty oceniono ból na poziomie stu procent. Pacjent zgłaszał promieniowanie bólu do uda i pośladka, co wskazywało na możliwe uwięzienie nerwu pośladkowego górnego oraz napięcie w obrębie miogelozy mięśnia wielodzielnego.

Terapia rozpoczęła się od technik odreagowania lokomotorycznego, obejmujących opracowanie kręgosłupa i pasma unerwienia brzusznego, zlokalizowanego w środkowej części pleców, wzdłuż przebiegu kręgosłupa. W trakcie sesji terapeuta zastosował techniki mikrozwarcia, znane również jako „ścieżka zdrowia”, na stawach krzyżowo-biodrowych. Technika ta wywołała silne uwolnienie struktur piezoelektrycznie czynnych, które miały kluczowe znaczenie dla zmiany polaryzacji w obrębie miednicy małej, co przyczyniło się do poprawy przepływu energii i regulacji napięć mięśniowych w tej części ciała.

Kolejnym etapem było zastosowanie punktów piezoelektrycznych na topograficznym ułożeniu więzadła lędźwiowo-biodrowego, co pomogło złagodzić lokalne napięcia i przywrócić równowagę strukturalną w okolicznych tkankach. W dalszym etapie terapeuta skupił się na opracowaniu miogelozy mięśniowej oraz struktur rzekomo korzeniowych, w tym na rzetce nerwu pośladkowego górnego, co miało na celu zmniejszenie kompresji nerwowej i złagodzenie promieniowania bólu do uda i pośladka.

Podczas stosowania technik piezoelektrycznych pacjent odczuwał intensywne, piekące uczucie, które z czasem ustępowało, co świadczyło o skuteczności terapii i wyzwalaniu reakcji regeneracyjnych w tkankach. Na zakończenie terapii wykorzystujemy przygotowany miód, który silnie pobudza aspekty związane z restrykcją mięśniowo-powięziową związaną z bólem kompartmentowym wynikającym z tak zwanego „zastoju” wykonanie tej techniki przyczyniło się do dalszej poprawy stanu pacjenta. Po zakończeniu sesji pacjent ocenił swoje samopoczucie na siedemdziesiąt procent poprawy w stosunku do początkowego stanu. Oceniamy poprawę na podstawie skali procentowej – na rozpoczęciu terapii określamy że ból pacjenta to 100%, po terapii pytamy o ile procent się zmniejszyło. Po zakończonej terapii pacjent poinformował, że w jego ocenie jego komfort poprawił się o 50%. Zalecamy mu odpoczynek oraz aby umówił na wizytę kontrolną za trzy do czterech dni, aby zweryfikować dalszy etap terapii.

Galeria

Zobacz więcej