Postępowanie fizjoterapeutyczne po amputacji podudzia w zespole stopy cukrzycowej – opis przypadku

Jednym z najpoważniejszych powikłań źle wyrównanej cukrzycy jest zespół stopy cukrzycowej (ZSC) prowadzący w krótkim czasie do niepełnoprawności. Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) zespołem stopy cukrzycowej nazywamy obecność infekcji, owrzodzenia i/lub rany, destrukcji głębokich tkanek z obecnością cech neuropatii bądź niedokrwienia o różnym stopniu zaawansowania choroby (1). Zespół stopy cukrzycowej jest istotnym problemem w opiece diabetologicznej, dotyczy bowiem od 6 do 10% pacjentów chorych na cukrzycę (2). ZSC rozwija się u 0,6 do 2% osób z cukrzycą typu 1 i od 12 do 18% osób z cukrzycą typu 2. Typ 2 to najpowszechniejsza postać cukrzycy i jest ściśle związany z nadwagą i otyłością oraz z innymi zaburzeniami metabolicznymi (3). Do wewnętrznych i zewnętrznych czynników zespołu stopy cukrzycowej zalicza się: neuropatię obwodową autonomiczną, czuciową, ruchową,przebyte owrzodzenie,wcześniejsze amputacje,uszkodzenia mechaniczne i termiczne,złe wyrównanie metaboliczne cukrzycy,angiopatię naczyń krwionośnych,ograniczenie ruchomości stawów,modzele, nagniotki,staw Charcota,zaburzenia wzroku,przewlekłe choroby nerek,palenie tytoniu,nieodpowiednie obuwie,nieprawidłową pielęgnację stopy (10). Na zespół stopy cukrzycowej zapada około 20% chorych na cukrzycę. Częściej dotyka ona osoby z cukrzycą typu 2 i w 65% ma podłoże neuropatyczne (tab. 1). Ze względu na patomechanizm wyróżnia się stopę neuropatyczną, niedokrwienną i neuropatyczno–niedokrwienną (18). Odróżnienie stopy neuropatycznej od stopy niedokrwiennej ma istotne znaczenie w procesie leczenia. Cukrzyca jest przyczyną 60% zabiegów amputacji w Polsce. Z powodu cukrzycy umiera rocznie około...