Rehabilitacja osób chorujących na nowotwory złośliwe

fot: iStock Choroby nowotworowe stanowią jeden z najpoważniejszych problemów zdrowotnych. Uznaje się, że należą one do chorób przewlekłych, wymagających zastosowania skojarzonego leczenia znacznie obciążającego organizm pacjenta. W konsekwencji, zarówno w trakcie leczenia, jak i po jego zakończeniu, u osób chorujących na nowotwory obserwuje się szereg powikłań i zaburzeń czynnościowych, wymagających rehabilitacji. Nowotwory złośliwe stanowią znaczący problem zarówno pod względem zdrowotnym, jak i ekonomicznym oraz społecznym. W ostatnich trzech dekadach liczba zachorowań podwoiła się, zarazem większość z nich (60%) jest diagnozowana u osób po 65. r.ż. (1), w okresie, w którym może dochodzić również do ogólnego pogorszenia stanu zdrowia i obniżenia sprawności fizycznej. Jednocześnie obserwuje się wzrost 5-letnich przeżyć w przypadku wszystkich rodzajów nowotworów i niezależnie od wieku (2). Obecnie nowotwory złośliwe coraz częściej zmieniają się z choroby śmiertelnej w chorobę przewlekłą, której mogą towarzyszyć powikłania i zaburzenia czynnościowe wynikające z podjętego leczenia.  W związku z powyższym leczenie choroby podstawowej, jak i ewentualne choroby współistniejące wymagają zastosowania rehabilitacji. Rola ćwiczeń i aktywności fizycznej Ćwiczenia i aktywność fizyczna odgrywają istotną rolę zarówno podczas, jak i po zakończonym leczeniu onkologicznym. Na uwagę zasługuje również fakt ich znaczenia w prewencji pierwotnej. W aspekcie chorób nowotworowych identyfikuje się 2 główne okresy: przed (prewencja pierwotna) i po diagnozie choroby nowotworowej (prewencja wtórna), w obu zastosowanie znajdują programy aktywizujące (3). Prewencja pierwotna Regularnie podejmowany wysiłek fizyczny...