Rehabilitacja po udarze mózgu

prof. nadzw. dr hab. n. o zdr. Teresa Pop Udar mózgu jest jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności w populacji ludzi dorosłych w Europie. Rehabilitacja pacjentów, którzy doznali udaru mózgu, jest bardzo ważnym etapem w procesie leczenia. W większości przypadków jest to postępowanie czasochłonne, kosztowne oraz wymagające wiedzy i znacznych umiejętności. Rehabilitacja stanowi czynny i ciągły proces, który rozpoczyna się w czasie hospitalizacji i trwa również po powrocie pacjenta do domu. Zmniejszenie następstw udaru wpływających na losy pacjentów, ich rodzin i społeczeństwa stanowi główny cel Deklaracji Helsingborskiej. Deklaracja powstała w czasie konferencji, która odbyła się 8-10 listopada 1995 roku w Helsingborgu (Szwecja). Dane epidemiologiczne wskazują, że pacjenci po udarze mózgu stanowią najliczniejszą grupę osób wymagającą rehabilitacji neurologicznej, ponieważ 60% osób po udarze mózgu pozostaje z trwałymi objawami ogniskowego uszkodzenia mózgu. Najczęściej charakteryzują się oni występowaniem niedowładu połowiczego, zaburzeniami chodu, równowagi czy funkcji kończyny górnej, co w konsekwencji prowadzi do ograniczenia samodzielności w zakresie czynności dnia codziennego. Zgodnie z Deklaracją Helsingborską, rehabilitację osób po udarze mózgu powinien realizować interdyscyplinarny zespół rehabilitacyjny, w którego skład powinni wchodzić między innymi: lekarz specjalista w dziedzinie rehabilitacji medycznej, fizjoterapeuta, logopeda, neuropsycholog, terapeuta zajęciowy, pielęgniarka. Deklaracja określiła także, że każdy chory po udarze mózgu powinien mieć dostęp do rehabilitacji bez uprzedniej selekcji i powinna być ona prowadzona indywidualnie, w zależności od potrzeb chorego i odpowiednio dostosowywana oraz korygowana...