Rehabilitacja po złamaniu kostek goleni – opis przypadku

Złamanie trójkostkowe dotyczy złamania kostki bocznej, przyśrodkowej i tylnego fragmentu kości piszczelowej. Postępowanie terapeutyczne uzależnione jest od rozległości uszkodzeń, przemieszczeń odłamów kostnych i mechanizmu złamania. Artykuł przedstawia usprawnianie pacjentki po złamaniu trójkostkowym przeprowadzone w oddziale rehabilitacyjnym w Mazowieckim Szpitalu im. dr. Teodora Dunina w Rudce. Pacjentka została przyjęta w 14. tygodniu od zabiegu operacyjnego celem dalszego leczenia. Słowa kluczowe: rehabilitacja, złamanie trójkostkowe Staw skokowy jest najczęstszym miejscem spośród uszkodzeń narządu ruchu (1, 2, 3). Istnieje kilka podziałów złamań kostek goleni. Percivall Pott wyróżnia trzy typy złamań w zależności od ilości uszkodzonych elementów kostnych − złamanie jednokostkowe, dwukostkowe i trzykostkowe. Weber w klasyfikacji uwzględnił poziom szczeliny złamania kości strzałkowej oraz uszkodzenie lub brak uszkodzenia więzozrostu piszczelowo-strzałkowego. Wyróżnia on typ A, w którym nie dochodzi do uszkodzenia więzozrostu, a złamania kostek goleni są poniżej jego linii. Typ B to obrażenia z linią złamania na poziomie więzozrostu, który może być uszkodzony u 50% pacjentów. Natomiast w typie C więzozrost piszczelowo-strzałkowy jest uszkodzony u wszystkich chorych, a linia złamania w obrębie kości strzałkowej jest powyżej poziomu więzozrostu (1, 3, 4, 5). Klasyfikacja Lauge’a-Hansena opiera się na mechanizmie uszkodzenia − pozycji stopy w trakcie urazu (pronacja, supinacja) oraz kierunku działania siły deformującej (abdukcja, addukcja, rotacja). Według Lauge’a-Hansena mamy złamania supincyjno-addukcyjne, supinacyjno-rotacyjne, pronacyjno-rotacyjne i pronacyjno-abdukcyjne (1, 3). Złamanie...