Rola pionizacji i rehabilitacji u pacjentów po przebytym udarze mózgu

Udar mózgu to zespół kliniczny polegający na pojawieniu się nagłych zmian ogniskowych lub uogólnionych w funkcjonowaniu mózgu, trwających dłużej niż 24 godziny. Jest trzecią po chorobie niedokrwiennej serca i chorobach nowotworowych przyczyną zgonów na świecie. Z danych statystycznych wynika, że zachorowalność wynosi 170 przypadków na 100 000 osób. Pacjent z podejrzeniem udaru wymaga natychmiastowej specjalistycznej interwencji medycznej, incydenty te traktowane są jako stan zagrożenia życia. W zależności od obszarów uszkodzonych w wyniku udaru mózgu może dochodzić do różnych dysfunkcji w obrębie narządu ruchu, które niosą ze sobą wiele negatywnych skutków. Niniejszy artykuł skupia się na omówieniu terapii pionizacji, jednego z kluczowych aspektów rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu. Podstawowym badaniem diagnostycznym, które wykonuje się przy podejrzeniu udaru mózgu, jest tomografia komputerowa. Badanie daje możliwość szybkiego zróżnicowania pomiędzy udarem niedokrwiennym a krwotocznym, określa dokładną lokalizację oraz rozległość udaru. W diagnostyce wykorzystuje się również badanie rezonansem magnetycznym, które umożliwia wykrycie wczesnych zmian niedokrwiennych (7). W celach diagnostycznych wykonuje się angiografię – badanie z użyciem środka kontrastującego dające obraz naczyń i zmian naczyniowych przy pomocy promieni rentgenowskich. Dodatkowo u każdego pacjenta z udarem niedokrwiennym powinna być wykonana ultrasonografia dopplerowska tętnic zewnątrz- oraz wewnątrzczaszkowych w celu określenia stopnia zwężenia lub zamknięcia światła naczynia (7). W przypadku udaru niedokrwiennego stosuje się leczenie farmakologiczne...