Stabilizacja centralna w treningu osób po amputacji w obrębie kończyn dolnych

Rola rehabilitacji w przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych po amputacji jest przez wielu autorów uznana za najważniejszy element powrotu do aktywności dnia codziennego. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie korzyści wynikających z wykorzystania ćwiczeń mięśni głębokich tułowia w rehabilitacji osób po amputacji. Odjęcie części lub całej kończyny dolnej powoduje zmianę zwyczajowego wzorca chodu. Amputacje, w szczególność te, które dotyczą dolnej połowy ciała człowieka, mogą prowadzić do funkcjonalnej niepełnosprawności i skutkować zmianami w systemie lokomocji (1). Wiele badań potwierdza, że taka sytuacja ma także negatywne skutki na wytrzymałość, poczucie równowagi oraz ogólną wydolność krążeniowo-oddechową osób po przebytej amputacji (2, 3). Ostatnie lata skupią się coraz bardziej na badaniach poświęconych stabilizacji centralnej. Liczne prace naukowe potwierdziły, że skupianie się jedynie na układzie kostno-szkieletowym nie przynosi zamierzonego efektu. Podstawą stał się trening, który aktywnie włącza do pracy układ nerwowy (4). Ważne, aby zwrócić uwagę, że podczas wykonywania aktywności dnia codziennego nasza świadomość kieruje siłą i precyzją ruchu, aktywność mięśni głębokich brzucha jest automatyczna. Jednak w sytuacji, gdy funkcja stabilizacji jest zaburzona – zauważalna jest niepoprawność ruchu. W przypadku osób niedotkniętych amputacją, staw skokowy, kolanowy oraz układ mięśniowy spełniają kluczową rolę w utrzymaniu balansu podczas chodu, dzięki przesuwaniu środka ciężkości ciała (5). W sytuacji, gdy nieobecna jest część kończyny dolnej, informacja somatosensoryczna, która dociera...