Udar niedokrwienny rdzenia kręgowego (SCI) – opis przypadku

Udar niedokrwienny rdzenia kręgowego (inaczej: SCI, mielopatia niedokrwienna, zawał rdzenia kręgowego) występuje rzadziej niż zawał mózgu, ale powoduje znaczną śmiertelność, niepełnosprawność i obniżoną jakość życia u osób, które przeżyły (4). Odnotowuje się go głównie u osób dorosłych powyżej 30. roku życia (niezależnie od płci). Znane są przypadki pojawienia się incydentu u dzieci, u których ma on charakter szybki oraz bolesny. Wtedy źródło choroby może tkwić w urazach lub wadach rozwojowych serca. U osób dorosłych poza czynnikami idiopatycznymi oraz miażdżycą tętnic kręgowych, uznawaną za jeden z głównych powodów, przyczynami są: choroba zatorowa, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, niedociśnienie ogólnoustrojowe, nadciśnienie tętnicze, tętniaki klatki piersiowej i jamy brzusznej, chirurgia aorty, a także rozwarstwienie, malformacje tętniczo-żylne kręgosłupa, koagulopatie oraz niedokrwistość (1-3). Wskazuje się też na wady rozwojowe, uszkodzenie błon kręgosłupa i patologie w jego obszarze, w tym guzy obejmujące rdzeń kręgowy. Szczególnym przypadkiem zatorowego zawału rdzenia kręgowego jest zmobilizowany materiał dysku w tak zwanym FCE, który może wystąpić w przypadku ostrej przepukliny dysku. Duże osteofity i zwężenie kanału kręgowego są również związane z ostrym niedokrwieniem rdzenia w połączeniu z nagłym ruchem (4). Równie niebezpieczne są stany prowadzące do nadkrzepliwości i choroby układowe tkanki łącznej. Wpływ na wywołanie SCI mają także: nikotynizm, niewystarczająca aktywność fizyczna, hiperlipidemia oraz otyłość, jak również nurkowanie i zażywanie kokainy (2, 3). Niedokrwienie rdzenia kręgowego może wynikać z miejscowego...