Wpływ zastosowania metody PNF na siłę mięśni odpowiedzialnych za aktywność wstawania i siadania oraz wchodzenia na stopień w przebiegu zespołu Guillaina-Barrégo – opis przypadku

Zespół Guillaina-Barrégo (ang. Guillain-Barré syndrome, GBS) należy do zespołów wielonerwowych, a dokładniej do immunozależnych poliradikuloneuropatii. Chorobę najczęściej poprzedza zakażenie górnych dróg oddechowych lub rzadziej przewodu pokarmowego. Po 5-14 dni przerwy od ustąpienia objawów zakażenia pojawiają się objawy uszkodzenia układu nerwowego. Wielu autorów uważa, że jest to jedna z najczęściej występujących postaci polineuropatii na świecie (100 000 przypadków/rok), która dotyka osoby w każdym wieku. Mężczyźni chorują częściej niż kobiety. Z wiekiem wzrasta zapadalność na tę chorobę (średnio o 20% w 10-letnim okresie), najczęściej pojawia się u pacjentów w trzeciej i czwartej dekadzie życia (1, 2). Zespół Guillaina-Barrégo charakteryzuje się postępującym osłabieniem kończyn ze zmniejszonymi lub z nieobecnymi odruchami, które może być poprzedzone parestezjami. Następnie w ciągu kolejnych kilku dni niedowład obejmuje wyżej położone odcinki ciała, tj. mięśnie tułowia oraz klatki piersiowej, kończyny górne i mięśnie twarzy. Szczyt niedowładu występuje zazwyczaj po kilku dniach. Pacjenci z rozpoznaniem zespołu Guillaina-Barrégo wymagają stałej obserwacji na początku choroby, w szczególności gdy dochodzi do osłabienia opuszkowego, niewydolności oddechowej oraz dysfunkcji autonomicznej. Obecnie stosowanym leczeniem jest podanie dożylne immunoglobulin i wymiana osocza, które jako jedyne są uznanymi lekami immunoterapeutycznymi, przyśpieszającymi powrót do zdrowia w przypadku tej choroby (1-3). Pomimo podjęcia leczenia nadal około 5% pacjentów umiera, a do 20% nie może samodzielnie chodzić po 1. roku od wystąpienia choroby (1, 3). Najczęstszymi objawami występującymi...