Zastosowanie neuromobilizacji oraz masażu tkanek głębokich jako elementu terapii w uszkodzeniach nerwów obwodowych kończyny górnej. Studium przypadku

fot. iStock W prezentowanym badaniu jakościowym u pacjenta zastosowano terapię za pomocą neuromobilizacji i masażu tkanek głębokich. Technika neuromobilizacji przywraca plastyczność układu nerwowego, umożliwia rozciąganie i napinanie tkanki nerwowej oraz wpływa na prawidłową fizjologię komórek nerwowych. Natomiast masaż tkanek głębokich (MTG) jest metodą stosowaną m.in. w celu usunięcia dystrakcji mięśniowo-powięziowych. Celem prezentowanych badań była ocena efektów terapii zastosowanej w celu regeneracji nerwowo-mięśniowej oraz poprawy funkcjonalnej u pacjenta po uszkodzeniu splotu barkowego. Neuromobilizacja jest metodą coraz częściej stosowaną przez fizjoterapeutów. Już w latach 20. i 50. XX wieku Bragard (1929 r.), Von Lanz i Wachsmuth (1959 r.) opisali trzy główne testy neurodynamiczne kończyny górnej (nerwu pośrodkowego, promieniowego i łokciowego). Kontynuację badań nad zagadnieniem neurodynamiki przejęli: Gregory Grive, dr Alf Brieg, Geoffrey Maitland, Robert Elevey oraz David Butler. Dzięki ich publikacjom naukowym koncepcja neuromobilizacji stała się popularna w medycynie (1-4). Metody neuromobilizacji oraz masażu tkanek głębokich zostały sklasyfikowane w Międzynarodowej Klasyfikacji Procedur Leczniczych ICD 9 pod wspólną nazwą „mobilizacje tkanek miękkich” pod nr. 93.17 (5). Wskazaniami do przeprowadzenia neuromobilizacji są: zaburzenia w ograniczeniu ruchomości systemu nerwowego, w stosunku do otaczających tkanek,zaburzenia w ograniczeniu elastyczności systemu nerwowego, zaburzenia mieszane (6). Natomiast masaż tkanek głębokich wykonuje się w celu: poprawienia ukrwienia tkanek, działania przeciwbólowego, zwiększeniu zakresów ruchu, obniżenia napięcia mięśniowego, zwiększenia elastyczności mięśni oraz powięzi,...