Znaczenie rehabilitacji kognitywnej w praktyce fizjoterapeutycznej zaburzeń wyższych funkcji ruchowych – apraksji

Apraksja – zaburzenie wyższych funkcji ruchowych – jest częstą konsekwencją uszkodzenia płata czołowego i ciemieniowego dominującej półkuli mózgu. W wyniku uszkodzenia pacjenci tracą umiejętność sprawnego wykonywania ruchów złożonych według wyuczonego i utrwalanego w sieci neuronalnej planu w oparciu o celowane ruchy precyzyjne.  Niniejszy artykuł stanowi krótkie wprowadzenie w możliwości diagnostyczne i przede wszystkim terapeutyczne strategie leczenia apraksji kończyny górnej. Słowa kluczowe: apraksja, rehabilitacja kognitywna, diagnostyka, imitacja, pantomima Po raz pierwszy termin „apraksja” został użyty w połowie XIX wieku przez niemieckiego autora – Steinthala, który zaobserwował utratę pojedynczych zdolności ruchowych u pacjentów na skutek uszkodzenia mózgu (4). Na podstawie swoich obserwacji Steinthal pisał, że problemem nie jest ograniczenie ruchu kończyny, ale relacja pomiędzy ruchem a użyciem przedmiotu (5). Z biegiem lat oraz rozwojem wiedzy pojęcie to było nieustannie modyfikowane oraz rozbudowywane w taki sposób, aby jak najdokładniej przedstawiało istotę deficytów związanych z zaburzeniami praksji. Obecnie terminów określających nieprawidłowości tych funkcji jest bardzo dużo – każdy z autorów przedstawia własne spojrzenie na problem apraksji, które oparte jest na doświadczeniach i obserwacjach pacjentów z deficytami o charakterze poznawczym (4). Jak podają najnowsze źródła, pojęcie apraksji obejmuje szeroki zakres zaburzeń, które dotyczą niezdolności wykonywania ruchu wcześniej wyuczonego i/lub możliwego do wykonania przed wystąpieniem choroby czy uszkodzenia układu nerwowego (6). Typowymi objawami apraksji są problemy...