Skuteczność stosowania taśmy S

Skale oceny skuteczności aplikacji w aspekcie ślinienia

Do oceny efektywności i częstości ślinienia wykorzystano dwie różne skale. M. de Oliveira Ribeiro i in. zastosowali skalę ślinienia się wg Thomas-Stonell i Greenberga (Drooling Severity and Frequency Scale – DSFS), natomiast Esther de Ru zastosowała QETED (Questionnaire Elastic Tape application Excessive Drooling) 

Oliveira Ribeiro opublikowała badania dotyczące taśmy przeprowadzone na 42 dzieciach (w wieku od 4 do 15 lat) z porażeniem mózgowym. De Ru natomiast opublikowała opis przypadku sześcioletniej dziewczynki z zespołem Retta. W obu badaniach stwierdzono pozytywne rezultaty. Esther de Ru dodatkowo porównała QETED z Drooling Impact Scale opisaną przez Reid i in. w czasopiśmie „Developmental Medicine and Child Neurology” w październiku 2009 r. i stwierdziła, że wyniki są bardzo podobne. 

Minęło kilka lat i protokół taśmy S został zmodyfikowany, uaktualniony i przetłumaczony na wiele języków. Sposobów aplikacji jest więcej niż jeden. Mamy teraz dziewięć lat doświadczenia ze stosowaniem taśmy S i w tym czasie opublikowano kilka badań opisujących tę aplikację. 

Najnowsze doniesienia w literaturze

Jak wynika z przeanalizowanej literatury, cechą wspólną wszystkich badań było to, że użycie grupy kontrolnej nie było uznane za niezbędne. Czas i wielkość zastosowanej w badaniach aplikacji znacznie się różnił, a rozmiar taśmy był ustandaryzowany w niewielu przypadkach. Liczna badanych nie była duża: od badania pojedynczego przypadku do 12 badanych w przypadku najwyższej liczby opisanych pacjentów. Niektóre badania analizowały tylko wpływ taśmy, a inne włączyły taśmę do normalnego leczenia. 

Warte przedstawienia są wyniki następujących badań:

1. Araujo S. i wsp. (2014) stwierdzili modyfikacje w zmienności sygnału elektromiograficznego przed zastosowaniem kinesiotapingu mięśni podgnykowych i po nim u 11 kobiet (średnia wieku – 27 lat).
2. Furtado Caneschi W. i wsp. (2014) zastosowali taśmę S u 11 dzieci w wieku od 4 do 10 lat z różnymi zaburzeniami neurorozwojowymi. Stwierdzono, że taśma była skuteczna po 30 dniach używania. Rezultaty nie utrzymały się podczas trzymiesięcznego okresu przerwy po usunięciu taśmy.
3. Goodwin E. i wsp. (2016) opublikowali pojedyncze badania przypadku pediatrycznego z zastosowaniem taśmy zintegrowanym z karmieniem i terapią posturalną. Wideofluoroskopia wykazała, że chociaż nie ma możliwości wywołania zmiany w górnym wychyleniu gnykowo-krtaniowym (superior hyolaryngeal excursion), elastyczna taśma terapeutyczna potencjalnie pozytywnie zmieniała wzorzec połykania.
4. Gonzalez-Sanchez B. i wsp. (2015) badali 2 dzieci z autyzmem w wieku 7 i 17 lat. Zastosowali skalę QETED i stwierdzili, że taśma nie miała statystycznie znaczącego rezultatu w miarę upływu czasu (12 miesięcy), a właściwie w jednym przypadku objawy lekko się nasiliły.
5. Lopez Tello C. i wsp. (2012) badali wpływ taśmy S na 12 dzieci o nieokreślonych zaburzeniach neurologicznych (średni wiek 9,8 ± 2,04 lat), posługując się skalą QETED i monitorując użycie taśmy przez 7 miesięcy. Interesującym wynikiem tego badania było to, że porównując średnie rezultaty kwestionariusza QETED, stwierdzono różnice opinii między pracownikami a rodzicami.
6. Vilchez-Barrera M. i wsp. (2012) stosowali taśmę przez 3 miesiące u 12 dzieci w wieku od 14 do 18 lat. Stwierdzono znaczną poprawę kilku z 9 badanych wskaźników (badanie podobne do QETED).

Galeria

Zobacz więcej