Analiza wybranych ćwiczeń stosowanych w dyspraksji rozwojowej u dzieci

Artykuł prezentuje podstawowe informacje dotyczące terapii dzieci z dyspraksją rozwojową. Wyjaśnia pojęcie dyspraksji i przedstawia jej najczęściej występujące objawy. Opisuje, na czym polega diagnoza, oraz prezentuje przykładowe ćwiczenia wykorzystywane w fizjoterapii. Słowa kluczowe: dyspraksja rozwojowa, integracja sensoryczna, fizjoterapia, dzieci Dyspraksja obecnie jest definiowana jako trudności planowania i wykonywania prawidłowej sekwencji niewyuczonych oraz nieuwewnętrznionych zachowań motorycznych. Należy podkreślić, że dyspraksja rozwojowa nie jest zaburzeniem określonych ośrodków mózgu, a raczej zaburzeniem integracji między wieloma centrami OUN – szczególnie między tymi ośrodkami, które opracowują informacje dotykowe i proprioceptywne niezbędne do planowania motorycznego. Prawidłowo funkcjonujący mózg potrzebuje wielu informacji do planowania ruchu, tak by najpierw powstał pomysł – idea zadania, następnie sposób osiągnięcia celu i wreszcie nastąpiło wykonanie zadania. Dzieci z dyspraksją muszą ciągle myśleć, jak zaplanować jakiś ruch, co w efekcie ogranicza ich sprawność i tempo uczenia się nowych zadań oraz ich precyzyjne wykonanie. Przyczyną występowania dyspraksji są dysfunkcje procesów sensorycznych w ośrodkach kory mózgowej odpowiedzialnych za przetwarzanie oraz integrację bodźców sensorycznych. Popularnie dyspraksja nazywana jest syndromem niezdarnego dziecka. W dyspraksji rozwojowej głównym problemem jest brak umiejętności wyobrażenia sobie tego, jak zaplanować i wykonać daną czynność ruchową. W rezultacie taki stan przyczynia się do powstawania chaotycznych, niecelowych ruchów, które utrudniają wykonanie nowej aktywności (1). Zaplanowanie czynności motorycznych...