Chód gołębi – znaczenie terapii neurorozwojowej w zaburzeniu rotacyjnym kończyn dolnych

Chód gołębi należy do zaburzeń rotacyjnych osi kończyn dolnych. Autorzy niniejszej pracy proponują postępowanie fizjoterapeutyczne oparte na koncepcji neurorozwojowej, obejmujące zarówno ćwiczenia poprawiające stabilizację ciała, jak i kontrolę stawów biodrowych. Zaburzenia osi kończyn dolnych w płaszczyźnie horyzontalnej są bardzo powszechne wśród dzieci. Objawiają się wewnętrzną lub zewnętrzną rotacją stóp (2). Dzieci, u których rozpoznaje się zaburzenia rotacyjne osi kończyn dolnych, m.in. chód gołębi (chód bociani, ang. in-toe walking, pigeon walking) kierowane są do lekarzy ortopedów (2, 12, 17). Konsultacje lekarskie spowodowane są niepokojem rodziców dotyczącym prawidłowego rozwoju dzieci. Niepokój związany jest z obserwacją częstych upadków dzieci, ograniczeniem aktywnego uczestnictwa w zajęciach sportowych oraz sposobu, w jaki postrzegane są ich dzieci przez otoczenie z powodu nieestetycznego wyglądu (21). Doniesienia z literatury podkreślają, że lęk rodziców w wielu przypadkach nie jest w pełni uzasadniony (11). Niektórzy autorzy zaznaczają, że nawet w przypadku braku całkowitego ustąpienia wzorca chodu gołębiego, u dzieci nie dojdzie do żadnych niewłaściwych, nieprzewidzianych komplikacji oraz zaburzeń funkcjonalnych (22-24). Odnotowano nawet doniesienie wskazujące na pozytywne aspekty chodu gołębiego: przeprowadzono badania, które wykazały, że wewnętrzna torsja piszczeli może działać na korzyść biegaczy, co powinno – zdaniem badaczy – nieco złagodzić niepokój rodziców o rozwój kończyn dolnych ich dzieci (6). Autorzy niniejszej pracy stoją na stanowisku, że nieprawidłowa kontrola w zakresie którejkolwiek części układu ruchu jest niekorzystna i poprzez nieprawidłowe obciążenia prowadzi...