Fizjoterapia onkologiczna

prof. dr hab. Marek Woźniewski Jesteśmy świadkami swoistego „tsunami” nowotworów złośliwych na świecie i w Polsce. Dynamika wzrostu częstości zachorowań jest zatrważająca, a prognozy dotyczące najbliższych lat są bardzo niepokojące. Wynika z nich zwiększenie o 70%, a w przypadku niektórych nowotworów nawet o 100% liczby chorych do 2030 roku. Z drugiej strony skuteczność leczenia, przynajmniej części nowotworów, jest coraz wyższa, chociaż stosowane metody, mimo ich coraz bardziej oszczędzającego charakteru, mogą być nadal przyczyną poważnych zaburzeń czynnościowych i strukturalnych. Powoduje to coraz większą liczbę osób leczonych z powodu nowotworów złośliwych, które wymagają fizjoterapii. Niezależnie od specjalności, każdy fizjoterapeuta prędzej czy później spotka na swojej zawodowej drodze chorego leczonego z powodu nowotworu, który będzie miał wskazania do fizjoterapii, niekoniecznie wynikające z tej choroby lub następstw jej leczenia. Musi mieć więc wiedzę i umiejętności z fizjoterapii w onkologii oraz być odpowiednio przygotowany do skutecznej pomocy pacjentowi. Niestety w Polsce wokół wykorzystania metod fizjoterapii, a zwłaszcza fizykoterapii w onkologii, narosły pewne potoczne opinie i mity, z których wynika na ogół przeciwwskazanie do ich zastosowania ze względu na ich bodźcowy charakter mogący zwiększać ryzyko nawrotu lub nasilenia choroby nowotworowej. Takie poglądy prezentowane są w większości podręczników z zakresu rehabilitacji, fizjoterapii czy fizykoterapii, w których choroba nowotworowa stanowi jedno z pierwszych przeciwwskazań do fizjoterapii. Trzeba podkreślić, że nie mają one wiarygodnych podstaw naukowych, jednoznacznie wskazujących na jej związek ze zwiększeniem ryzyka nasilenia lub nawrotu...