Fizjoterapia po operacjach prostaty

Pomimo ogromnego rozwoju wsparcia technicznego w medycynie, zaawansowanych technik operacyjnych i znakomicie wykształconej kadry medycznej duży odsetek pacjentów poddanych operacjom w obrębie gruczołu krokowego cierpi na powikłania pozabiegowe – przede wszystkim w postaci nietrzymania moczu, pęcherza nadreaktywnego i zaburzeń wzwodu. Ważnym elementem powrotu do zdrowia jest wdrożenie odpowiednich procedur fizjoterapeutycznych. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie sposobów i metod fizjoterapii stosowanych u pacjentów przygotowywanych do chirurgii prostaty, jak również u pacjentów po operacji gruczołu krokowego, wraz z możliwościami diagnostyki funkcjonalnej. Prostata, czyli gruczoł krokowy, jest elementem składowym układu moczowo-płciowego mężczyzny. Gruczoł krokowy jest narządem usytuowanym bezpośrednio w miednicy mniejszej, przylega do pęcherza moczowego od jego dolnej strony, z tyłu styka się z odbytnicą. Przez gruczoł przechodzi cewka moczowa. Jest on zbudowany z miąższu gruczołowego oraz licznych pasm tkanki mięśniowej gładkiej, które razem z pasmami tkanki łącznej sprężystej dzielą go na zraziki nieregularnego kształtu. Wydzielina gruczołu krokowego jest mętną i białawą cieczą, która stanowi 15-30% objętości ejakulatu. Zawiera ona fruktozę – cukier, który jest materiałem energetycznym dla plemników, kwas cytrynowy, poliaminy niezbędne do budowy DNA, a także prostaglandyny warunkujące ruchliwość plemników. Wielkość prostaty jest porównywana z orzechem włoskim (18). W dorosłym życiu prostata rozrasta się, powodując różne konsekwencje zdrowotne, od łagodnego rozrostu, przez zapalenie, na zmianach nowotworowych skończywszy. Według Światowej Organizacji Zdrowia...