Jak uporządkować wielokierunkowy proces usprawniania dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi oraz nadać mu atrakcyjny dla pacjenta charakter?

W niniejszym komentarzu zostaną poruszone problemy oraz ich proponowane rozwiązania, z którymi wielu polskich fizjoterapeutów zdążyło się już zaznajomić. Jednakże nie są one wystarczająco silnie zaakcentowane w terapeutycznej społeczności, choć ich ranga zdecydowanie tego wymaga. W interdyscyplinarnym podejściu do usprawniania neuromotorycznych zaburzeń rozwojowych, będących konsekwencją różnych schorzeń, częstokroć terapeucie brakuje stabilnego szkieletu. Nadałby on strukturę wielowątkowym działaniom, wprowadzając wśród nich niezbędny porządek. Po ich usystematyzowaniu powstaje jednak kolejny dylemat: jak sprawić, by wdrażane interwencje uczynić atrakcyjnymi dla młodego pacjenta, by maksymalizować jego motywację oraz zapewnić jak najlepsze efekty dla niego oraz rodziny? Proponowanym i popularyzowanym przez nas rozwiązaniem pierwszego problemu jest stosowanie Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ang. The International Classification of Functioning, Health and Disability – ICF) zaprezentowanej odbiorcom przez Światową Organizację Zdrowia (ang. World Health Organisation – WHO) w 2001 roku (1). W rozwiązaniu drugiego kłopotliwego zagadnienia pomoże natomiast koncepcja sześciu F-words (pol. „słów na literę F”) przedstawiona w literaturze nieco ponad 10 lat temu. Koncepcja ta w nieco zabawny i zapadający w pamięć sposób tworzy swego rodzaju pryzmat dla procesu terapeutycznego u dzieci z niepełnosprawnościami (2). System ICF jest wyrazem dokonującego się przekształcenia sposobu myślenia o stanie zdrowia, choroby, sprawności i niepełnosprawności człowieka. Zauważalną zmianą w podejściu do usprawniania jest dopełnienie wcześniej dominującego...