Metody rehabilitacji układu czynnościowego narządu żucia u dzieci z wrodzonymi wadami twarzoczaszki

Zaburzenia układu czynnościowego narządu żucia obejmują struktury stawu skroniowo-żuchwowego, mięśnie żucia oraz otaczające tkanki. Objawy charakterystyczne dla tych dysfunkcji to ból stawuskroniowo-żuchwowego oraz tkanek otaczających, ograniczenia funkcji stawu oraz krepitacje (1). Charakterystyczne zmiany w narządzie żucia w przypadku wad wrodzonych (tj. kraniosynostozy, sekwencja Pierre’a-Robina, artrogrypozy) to zwykle zmniejszona ruchomość stawów skroniowo- żuchwowych, która powoduje problemy z otwieraniem jamy ustnej, a z czasem powstanie zniekształceń strukturalnych w obrębie stawów. Ponadto mogą wystąpić: zahamowanie przedniego wzrostu szczęki, wady zgryzu, zaburzenia rozmieszczenia zawiązków zębowych, mikrognacja, osłabienie mięśni żucia, mała ruchomośćjęzyka, zaburzenia przełykania, wiotkość krtani, rozszczep podniebienia, podniebienie gotyckie. Konsekwencją zmian jest ograniczone i późniejsze ząbkowanie, utrudnione spożywanie pokarmów o stałej i płynnej konsystencji, spowolniony rozwój mowy (2). W procesie rehabilitacji dziecka z problemami w obrębie narządu żucia szczególnie ważne jest określenie indywidualnych celów, do jakich doprowadzić ma systematyczna fizjoterapia. Istotne jest, aby mieć świadomość problemów, jakie można napotkać w tym procesie (tab. 1). Dlatego tak ważny jest odpowiedni dobór metod rehabilitacji obszaru ustno-twarzowego, które przyniosą pacjentowi wymierne korzyści. Istotna jest również współpraca z innymi specjalistami oraz edukacja rodziców dziecka. Terapia manualna w przypadku zaburzeń stawu skroniowo-żuchwowego nie ogranicza się wyłączeniedo działań w tej okolicy, ale również skupia się na przywróceniu prawidłowej postawy oraz równowagi mięśniowej (3). W przypadku dysfunkcji stawu skroniowo-żuchwowego terapia...