Najczęściej występujące nieprawidłowości w usprawnianiu stawu kolanowego

Pomimo nieustannego rozwoju medycyny, uszkodzenia chrząstki stawowej są uznawane nadal za najbardziej poważny uraz, który daje niejasny wynik leczenia (3). Na przestrzeni dziesięcioleci zasady postępowania w tym schorzeniu w znaczny sposób ewoluowały i sukcesywnie zastępują starsze metody leczenia, które po wieloletnich obserwacjach nie gwarantowały długoterminowej poprawy (4). Dzięki nowym możliwościom operacyjnym i przenikaniu nowych technologii do medycyny „starsze” metody leczenia mogły być modyfikowane lub zastąpione procedurami, które charakteryzują się lepszymi wynikami leczenia. Nie oznacza to bynajmniej, że część procedur, które z powodzeniem były stosowane przez dziesięciolecia, należy uznać za całkowicie nieużyteczne. Część środowiska medycznego wyraża pogląd, że wzbogacenie poprzednich procedur operacyjnych o nowe jest w stanie w satysfakcjonujący sposób odtworzyć utracone funkcje biomechaniczne chrząstki stawowej i zredukować występujące dolegliwości bólowe, a przez to poprawić stan funkcjonalny stawu i zahamować lub odłożyć w czasie konieczność zastosowania bardziej inwazyjnych metod leczenia zmian zwyrodnieniowych, włączając w nie również zabiegi endoprotezoplastyki (7). Poprzednio stosowane metody leczenia chrząstki stawowej opierały się na opracowaniu uszkodzonych ubytków (chondrektomia, shaving), a następnie na wykorzystaniu naturalnych procesów regeneracyjnych lub na możliwościach przeszczepu chrząstki stawowej z pól nieobciążanych w miejsca uszkodzone (transpozycja mozaikowa) (3, 4). Problem regeneracji chrząstki stawowej wynika z jej cech biomechanicznych i faktu, że podczas uszkodzenia szklistej chrząstki stawowej w jej miejscu powstaje chrząstka włóknista, która ma dużo gorsze właściwości wytrzymałości mechanicznej na ścieranie...