Ocena wybranych cech kończyn dolnych i wariantów chodu u dzieci w wieku przedszkolnym w aspekcie wskazań do usprawniania neurorozwojowego

dr hab. n. k. f. Małgorzata Matyja W okresie przedszkolnym występuje wiele cech posturalnych i motorycznych, które w późniejszych etapach rozwojowych mają status błędów postawy, a w omawianym okresie uważane są za fizjologiczne. Wady te są przedmiotem kontrowersji dotyczących zasadności wprowadzania postępowania fizjoterapeutycznego i ortopedycznego ze względu na ich (często) fizjologiczny charakter we wczesnym okresie rozwoju. Do wspomnianych błędów postawy należą między innymi: koślawość stawów kolanowych, koślawość stóp, chód gołębi, chód Trendelenburga czy idiopatyczny chód na palcach. Warto dodać, że istnieją też rozbieżności dotyczące prawidłowych i nieprawidłowych cech tułowia – odnotowano poglądy, że lordoza lędźwiowa u małych dzieci jest zmniejszona i stopniowo się powiększa, ale także że jest ona powiększona i stopniowo ulega zmniejszeniu (1, 2).  Trudność polega na tym, że z wielu obserwowanych nieprawidłowości większość dzieci wyrasta. Większość – ale nie wszystkie. Wiemy, że są dorośli, którzy mają koślawe lub szpotawe stawy kolanowe i stopy, prezentują chód gołębi i inne nieprawidłowości stanowiące kontynuację cech z okresu przedszkolnego. Fakt, że wymieniane cechy mogą mieć charakter fizjologiczny, sprawia, że zalecane są różne formy postępowania terapeutycznego, które z pozoru niwelują te cechy.  Wieloletnie doświadczenie kliniczne autorki wskazuje, że trzeba ostrożnie podchodzić do pewnych zaleceń, które mogą mieć przypadkowy wpływ na występujące zmiany i stanowią stereotypy myślowe przekazywane z pokolenia na pokolenie. Takimi powszechnymi przekonaniami są na przykład przekonania, że siad turecki zapobiega koślawości kolan, siad telewizyjny „W”...