Postępowanie fizjoterapeutyczne po operacyjnym usunięciu mnogich oponiaków wewnątrzkanałowych – opis przypadku

Pacjentka w pierwszym tygodniu ćwiczona była przyłóżkowo, wykonywano pionizację czynną z asystą fizjoterapeuty, wydłużając czas siadu bez zawrotów głowy. Zarówno w pozycji siedzącej, jak i leżącej wykonywano ćwiczenia metody PNF, ćwiczenia wzmacniające oraz ćwiczenia na stabilizację centralną. Od drugiego tygodnia pobytu pacjentki rozpoczęto rehabilitację z wykorzystaniem przyborów i przyrządów na sali ćwiczeń, po ustabilizowaniu się stanu pacjentki na tyle, że nie odczuwała już zawrotów głowy w siadzie. Rozpoczęto pionizację czynną do pozycji stojącej oraz dalej kontynuowano ćwiczenia z pierwszego tygodnia rehabilitacji.

W ósmym tygodniu pobytu pacjentki przeprowadzono ponowne badanie fizykalne w celu określenia postępów rehabilitacji. Nie osiągnięto w tym czasie celów krótkoterminowych terapii z racji na zaawansowanie choroby podstawowej i dalszą potrzebę rehabilitacji. Uzyskano poprawę siły mięśniowej lewej kończyny górnej – 4 w skali Lovetta. Siła mięśniowa lewej kończyny dolnej pozostała niezmieniona – 4 w skali Lovetta. Znaczną poprawę uzyskano w prawej kończynie dolnej – 4 w skali Lovetta. Poprawiły się koordynacja ruchowa oraz stabilizacja centralna, w tym siła mięśni tułowia i mięśni posturalnych. Uzyskano znaczną poprawę w zakresie samodzielnych zmian pozycji. W powtórzonym teście Trunk Control pacjentka uzyskała 62 pkt. Pacjentka została nauczona samodzielnej pionizacji do pozycji stojącej z wózka inwalidzkiego przy drabince, jednakże wymagała dalszej asekuracji w celu jej dłuższego utrzymania z powodu dalej obecnych przeprostów w stawach kolanowych. Uzyskano również poprawę w zakresie czucia głębokiego i powierzchownego. Poprawiła się reakcja na odruchy ścięgniste oraz zniknął objaw Babińskiego w obu kończynach dolnych.

Podsumowanie

Rehabilitacja osób po operacjach w obrębie kanału kręgowego jest bardzo istotnym elementem leczenia. Proces usprawniania jest uzależniony przede wszystkim od: aktualnego stanu pacjenta, zaawansowania choroby podstawowej i dodatkowych czynników wpływających na zdrowie i sprawność pacjenta. Postępowanie terapeutyczne jest dobierane indywidualnie i modyfikowane w trakcie rehabilitacji w zależności od możliwości pacjenta i szybkości osiągania kolejnych celów terapeutycznych. Ważne jest, aby stawiane cele były możliwe do osiągnięcia, mając na uwadze konkretne umiejętności, które będą zwiększały samodzielność i sprawność pacjenta.

Piśmiennictwo

1. Walecki J., Jurkiewicz E.: Diagnostyka obrazowa nowotworów ośrodkowego układu nerwowego. „Polski Przegląd Neurologiczny”, 2007, tom 3, 155-171.
2. Dariusz W., Jaskólski J., Biernat W., Liberski P.: Nowotwory ośrodkowego układu nerwowego. PZWL, Warszawa 2004.
3. Kiwerski J.E.: Leczenie operacyjne z następową rehabilitacją zmian nowotworowych kręgosłupa szyjnego przebiegających z uciskiem na elementy nerwowe. „Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja”, 2008, 6,6, 10, 620-625.
4. Kozubski W., Liberski P.: Choroby układu nerwowego. PZWL, Warszawa 2004.
5. Fijutch J., Dziadziuszko R., Biernat W. i wsp.: Zalecenie postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w nowotworach złośliwych. „Via Medica”, Gdańsk 2013, 33-60.
6. Zajączkowska R., Wordliczek J., Leppert W.: Mechanizmy i zespoły bólu neuropatycznego u chorych na nowotwór. „Medycyna Paliatywna w Praktyce”, 2014, 8,2, 66-73.
7. Mucha-Małecka A., Gliński B., Jakubowicz E.: Radiochirurgia stereotaktyczna w praktyce klinicznej. „Onkologia w Praktyce Klinicznej”, 2013, tom 9 nr 4.