Postępowanie fizjoterapeutyczne w izolowanym złamaniu strzałki – studium przypadku

Izolowane złamania dystalnej kości strzałkowej są najczęstszym typem złamań stawu skokowego i stanowią 55% przypadków. Głównymi problemami takich pacjentów w dalszym etapie postępowania fizjoterapeutycznego są: ból, ograniczenie ruchomości stawu skokowego, wzmożone napięcie mięśniowe, zmniejszenie masy mięśniowej w obrębie podudzia, a także patologiczny wzorzec chodu i trudności w wykonywaniu zaawansowanych aktywności fizycznych.  Słowa kluczowe: złamanie strzałki, trening chodu, terapia manualna Proces postępowania fizjoterapeutycznego w izolowanym złamaniu strzałki powinien składać się z indywidualnie dobranych ćwiczeń funkcjonalnych, nastawionych na wzmocnienie mięśni, poprawę równowagi, ale przede wszystkim na reedukację chodu. Istotna jest tu analiza chodu, która pozwoli określić, które fazy są zaburzone, ponieważ będzie można je stymulować poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia funkcjonalne. Należy również pamiętać o korekcji postawy ciała, która uległa zmianie w wyniku patologicznego wzorca chodu. Kolejnym istotnym elementem całego postępowania jest terapia manualna, która skupia się na rozwiązaniu problemów pacjenta na poziomie strukturalnym. Wykorzystuje się zarówno klasyczne mobilizacje, jak i terapię na tkankach miękkich. Ważnym aspektem pracy z pacjentem leczonym operacyjnie będzie opracowanie blizny w obrębie cięcia. Leczenie można oczywiście uzupełnić o zabiegi fizykalne, takie jak: kąpiel wirowa, pole magnetyczne czy laseroterapia. Cały proces został przedstawiony na przykładzie 25-letniej pacjentki, która w wyniku upadku doznała dystalnego złamania kości strzałkowej lewej. Pacjentka została przyjęta na oddział rehabilitacji dziennej, 10 miesięcy...