Rehabilitacja w onkologii 

prof. dr hab. Marek Woźniewski Można przyjąć, że początek instytucjonalnej rehabilitacji w onkologii w Polsce przypada na połowę lat 70. ubiegłego stulecia, kiedy to w ramach III Programu Walki z Rakiem w Polsce – Programu Rządowego PR-6 na lata 1976-1990 – rozpoczęto w Centrum Onkologii – Instytucie im. Marii Skłodowskiej-Curie – rehabilitację kobiet leczonych z powodu raka piersi. Od tego czasu minęło ponad 40 lat i warto podsumować stan polskiej rehabilitacji onkologicznej. Niestety analiza ta jest niekorzystna, gdyż nadal brak jest Polsce systemu oraz standardów rehabilitacji onkologicznej, a dziedzina ta obciążona jest licznymi mitami niewynikającymi z wiarygodnych badań naukowych. Z prognoz wynika, że grozi nam swoiste „tsunami” nowotworów złośliwych, gdyż w 2030 roku w 184 krajach świata zachoruje na nie ponad 22 miliony ludzi, co sprawia, że wzrost zachorowań wyniesie 75%, a krajach rozwijających się nawet 90%. W Europie co roku choruje na nowotwory złośliwe 3 miliony ludzi, a wzrost zachorowań sięga 70%. W Polsce do 2025 roku częstość zachorowań na nowotwory zwiększy się średnio o 40%, ale np. w przypadku raka płuca wyniesie 100% w ciągu 10 lat. Roczne koszty związane z nowotworami złośliwymi w Unii Europejskiej wynoszą 124 mld euro, ale tylko 36% tej kwoty stanowią koszty leczenia. Przeważająca część kosztów związanych z nowotworami złośliwymi wynika z utraty zdolności do pracy, zmniejszenia wydajności i przedwczesnych zgonów. Zapobieganie skutkom nowotworów złośliwych jest podstawowym zadaniem rehabilitacji onkologicznej, którego realizacja...