Rezonans stochastyczny w praktyce fizjoterapeutycznej

Zamieszczony w 2013 roku w czasopiśmie „Rehabilitacja w Praktyce” artykuł dotyczący możliwości wykorzystania rezonansu stochastycznego (RS) w praktyce fizjoterapeutycznej był jedną z pierwszych prób oceny przydatności klinicznej platformy generującej drgania na podstawie dostępnego piśmiennictwa (1). Wydaje się, że dziesięcioletnie doświadczenia z zastosowaniem rezonansu stochastycznego pozwalają na uzupełnienie wiedzy dotyczącej praktycznego wykorzystania, oddziaływania i oceny efektów stosowanych drgań. Przyjmuje się, że zjawisko rezonansu stochastycznego polega na nałożeniu na określony sygnał zewnętrzny dodatkowych szumów o różnym natężeniu, np. w postaci drgań. W ciągu ostatniego dziesięciolecia zanotowano wzrost zainteresowania zastosowaniem środków treningowych wspieranych wibracjami, zarówno w zakresie sportów wyczynowych, jak i szeroko rozumianej profilaktyki i rehabilitacji. W literaturze opisywane są charakterystyczne cechy rezonansu stochastycznego dotyczące szumu i obecności sygnałów podprogowych (2, 3). Badania dotyczące fizjoterapii opierają się głównie na ocenie działania platformy generującej drgania o określonej częstotliwości w wybranych jednostkach chorobowych, dyscyplinach sportowych oraz profilaktyce. Platforma wykorzystuje mechanizmy neurofizjologii do stymulacji układu nerwowo-mięśniowego. Platforma umożliwia wibracje mechaniczne, których cechą jest zmienny i losowy rytm, amplituda i kierunek wibracji. Metoda wprowadzania całego ciała w wibracje jest wykorzystywana jako trening sensomotoryczny umożliwiający przewodzenie bodźców do neuronów ruchowych alfa za pośrednictwem szlaków monopolisynaptycznych (4). Metoda wielowymiarowej oscylacji mechanicznej połączonej z komponentą zakłóceń wywołuje ciągłe obciążanie receptorów, w związku z czym sygnały sensoryczne są selekcjonowane i hierarchizowane w OUN, co wpływa na sterowanie ruchem....