Teoretyczne wprowadzenie do zagadnień neurodynamiki klinicznej

Tkanka nerwowa jest szczególnie narażona na napięcia mechaniczne i przeciążenia, ponieważ występuje we wszystkich narządach naszego ciała, a przez to stale zmuszana jest do czynności adaptacyjnych. Tak duże zaangażowanie układu nerwowego podczas ruchu wymaga szeregu różnych mechanizmów adaptacyjnych chroniących układ nerwowy przed jego uszkodzeniem. Tę szczególną zdolność przystosowania się i adaptacji układu nerwowego do ciągłych zmian obciążeń mechanicznych określa się jako neuromechanikę. Prawidłowa neuromechanika może zostać upośledzona wskutek zaburzeń w samym układzie nerwowym lub w tkankach otaczających. W tych przypadkach, w których dochodzi do pewnych zaburzeń mechanicznych i/lub fizjologicznych, mówimy o tzw. neuropatodynamice, która może skutkować wieloma nieprawidłowościami i stać się przyczyną objawów pacjenta. Stan taki wymaga odpowiedniej diagnostyki i zastosowania najlepszej terapii, w której dominującą rolę będą odgrywać techniki neurodynamiczne. Słowa kluczowe: neuromechanika, neuropatodynamika, techniki neurodynamiczne Różne formy codziennej aktywności fizycznej oraz wszelkie funkcje życiowe, przebiegające w większości poza naszą świadomością (oddychanie, reakcje odruchowe), wywołują zmieniające się ciągle napięcie tkanek oraz zmianę objętości zaangażowanych w pracę narządów (1). Aby tkanki biorące udział w ruchu mogły dostosować się do zachodzących zmian, muszą mieć określoną elastyczność, odpowiednie mocowania oraz możliwość przenoszenia napięć i rozkładania działających na nie sił (1). Ruchomość i elastyczność tkanek oraz związane z nimi zdolności adaptacyjne do aktualnych pozycji ciała i stanu fizjologicznego są warunkiem prawidłowego funkcjonowania (1). Każde przemieszczenie w przestrzeni kończyn, tułowia, zmiana czynności narządów pociągają za sobą zmiany długości, objętości i naprężenia nie tylko mięśni, ścięgien, więzadeł, powięzi, naczyń krwionośnych, ale również nerwów (1-3). ...