Terapia pozaustrojową falą uderzeniową w spastyczności u pacjentów po udarze mózgu

Udar mózgu jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności osób dorosłych. W artykule przeglądowym przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat zastosowania terapii pozaustrojową falą uderzeniową jako uzupełnienie kompleksowej rehabilitacji osób po udarze mózgu. Słowa kluczowe: udar mózgu, spastyczność, pozaustrojowa fala uderzeniowa, eSWT, rehabilitacja   Spastyczność, czyli stan kurczowo wzmożonego napięcia mięśniowego, towarzyszy chorym z niedowładami kończyn górnych i dolnych w wielu schorzeniach, najczęściej po urazach czaszkowo-mózgowych (75% chorych), w stwardnieniu rozsianym (u 60% chorych), po udarze mózgu (u 4-44% chorych), w urazach i chorobach rdzenia kręgowego, a także w dziecięcym porażeniu mózgowym. Sprzyja ona powstawaniu przykurczów, deformacji stawowych, odleżyn, zakrzepicy żylnej, infekcji. Podstawowym objawem spastyczności jest zwiększony opór przeciw wydłużaniu i rozciąganiu (zwłaszcza szybkim) mięśni oraz tzw. objaw scyzorykowy (ang. clasp-knife response), tj. nagłe zmniejszenie oporu po pokonaniu pewnego progu. U niektórych chorych występują mimowolne skurcze mięśni określane spazmami i skurcze kloniczne zwane klonusami (rzepkotrząs, stopotrząs). Spastyczność prowadzi do zmniejszenia samodzielności chorego, może powodować ból, pogorszenie nastroju i obniżenie jakości życia.  Uszkodzenia górnego neuronu ruchowego Najnowszą definicję spastyczności zawdzięczamy grupie ekspertów, która pracowała pod kierunkiem Pandyana i opublikowała swoją opinię w roku 2005. Zdefiniowali oni spastyczność jako „zaburzoną kontrolę senso-motoryczną, wynikającą z uszkodzenia górnego motoneuronu, objawiającą się okresową lub stałą niedobrowolną aktywacją mięśni” (disordered sensorimotor control,...