Terapie neurorozwojowe w służbie pediatrii

Pacjent pediatryczny to beneficjent, którego diagnostyka i terapia obejmuje okres życia od urodzenia do zakończenia procesu wzrastania. W grupie podopiecznych fizjoterapeutów znajdują się dzieci, które są dotknięte: wszelkimi dysfunkcjami układu nerwowego, zespołami genetycznymi, zaburzeniami przetwarzania sensorycznego, stanami pourazowymi, pooperacyjnymi oraz wadami postawy ciała. Niezależnie od jednostki klinicznej, która dotyczy dziecka, głównym celem procesu usprawniania będzie wspieranie procesu neurofizjologicznego oraz neurorozwojowego. Terapia neurorozwojowa Terapia jako rodzaj interwencji, aby była skuteczna, musi być optymalną odpowiedzią na problemy dziecka i rodziny w sferach: zmysłowej, ruchowej, psychicznej, edukacyjnej, finansowej, środowiskowej, legislacyjnej (1). Wnikliwy terapeuta dokonuje wstępnej analizy przypadku klinicznego, uwzględniając takie parametry jak: wiek pacjenta, poziom niepełnosprawności oraz dominujący typ zaburzeń napięcia mięśniowego (4). Biorąc pod uwagę takie kryteria, terapeuta już na etapie planowania jest w stanie dobrać najbardziej efektywne narzędzia usprawniające dziecko. Podejście diagnostyczno-terapeutyczne będzie się różniło adekwatnie do wieku dziecka. Inne narzędzia są wykorzystywane w przypadku najmłodszych pacjentów (niemowląt), a inne, gdy usprawniany będzie nastolatek. Jednak cele, które terapeuci chcą osiągnąć względem swoich podopiecznych, będą podobne i na początku procesu usprawniania jasno określone.Koncepcja NDT-Bobath Pisząc o terapiach neurorozwojowych w służbie pediatrii, pierwszą opisaną i uznaną koncepcją była NDT-Bobath. Opracowali ją Karel Bobath i Berta Bobath, a w latach pięćdziesiątych kontynuowały i modyfikowały Elizabeth Koning i Mary Quinton. Najważniejszym, a zarazem najbardziej ogólnym...