Test Problemu Funkcjonalnego (TPF) a Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF)

Istotą procesu fizjoterapii jest poprawa funkcji i uzyskanie możliwie dużej samodzielności w funkcjonowaniu chorego w codziennej rzeczywistości. Oznacza to, że jednym z najważniejszych etapów terapii jest ocena problemu funkcjonalnego. Nie jest jednak zdefiniowane, jak ten problem ma być „zmierzony”. Celem artykułu jest przedstawienie rozwiązania, które w znacznym stopniu ułatwia badanie skali problemu u pacjenta. Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (International Classification of Functioning, Disability and Health − ICF) została wprowadzona w 2001 roku, lecz jej historia tak naprawdę sięga 1980 roku. Wówczas została opublikowana Międzynarodowa Klasyfikacja Upośledzeń, Niepełnosprawności i Dysfunkcji (Internacional Classification of Impairments, Disabilities and Handicaps – ICDH) (1). Ramy koncepcyjne ICDH były dość rewolucyjne: „konsekwencje choroby” na poziomie narządów otrzymały inny wymiar, zostały sprowadzone do osób i ich funkcjonowania w społeczności oraz zostały zakodowane zgodnie z taksonomią niezależną od dawna funkcjonującej klasyfikacji chorób opracowaną przez Światową Organizację Zdrowia (Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób – ICD). Objawy choroby, takie jak np. „trudności w chodzeniu”, same w sobie stały się stanem wartym zakodowania i leczenia. Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia Koncepcja ICF podkreśla wartość jednostki z perspektywy społecznej. Określa składniki zdrowia i niektóre powiązane ze zdrowiem warunki dobrostanu, czyli dobrego samopoczucia (takie jak np. wykształcenie i praca). Dziedziny przedstawione w ICF można podzielić na te dotyczące zdrowia i te związane ze zdrowiem. Dziedziny...