Uszkodzenia łąkotek – diagnostyka, zasady leczenia i program rehabilitacji

Prawidłowe postępowanie powinno przebiegać na wielu płaszczyznach i obejmować budowę anatomiczną łąkotek, ich funkcje, mechanizm i przyczyny urazów, diagnostykę i metody leczenia, rehabilitację medyczną i wiele innych czynników. Prezentowane materiały w sposób kompleksowy przedstawiają najistotniejsze zagadnienia potrzebne w codziennej pracy fizjoterapeuty.  Łąkotki są parzystymi strukturami występującymi w stawie kolanowym, zbudowane są z tkanki chrzęstnej włóknistej. Dzielą staw kolanowy na dwa piętra: górne, w którym odbywają się ruchy prostowania i zginania stawu, oraz dolne, w którym występują ruchy rotacyjne (1).  W stawie kolanowym występują dwie łąkotki:  przyśrodkowa, która jest większa i posiada mniejszą ruchomość oraz  boczna, która jest mniejsza, ale posiada większą mobilność.  Łąkotki kształtem przypominają sierp, są silnie złączone pasmem łącznotkankowym z kością piszczelową (2). Dodatkową stabilizację łąkotki bocznej zapewniają więzadła łąkotkowe-udowe (przednie i tylne), które przebiegają od rogu tylnego łąkotki do kłykcia przyśrodkowego kości udowej w okolicy przyczepu więzadła krzyżowego przedniego. Zważywszy na topografię więzadeł łąkotkowo-udowych można wysnuć przypuszczenie, że to więzadło krzyżowe tylne spełnia główną rolę stabilizatora łąkotki bocznej, a same więzadła łąkotkowo-udowe jedynie wzmacniają więzadło krzyżowe tylne poprzez swoje odnogi i ich przebieg (2, 3). Powyższe spostrzeżenie zdaje się mieć swoje potwierdzenie w mniejszej liczbie urazów, które dotyczą łąkotki bocznej. Po obu stronach łąkotek błona maziowa przyczepia się do ich brzegów bocznych (górnego i dolnego), natomiast część powierzchni bocznej, która nie jest...