Wieloletnie uprawianie kajakarstwa slalomowego a uszkodzenia obręczy barkowej

Kajakarstwo slalomowe jest dyscypliną sportową, w której zawodnik za pomocą kajaka lub kanadyjki ma za zadanie pokonanie trasy slalomu złożonej z bramek na rzece lub sztucznym torze. Dyscyplina ta jest uwzględniona w programie Igrzysk Olimpijskich. Historia kajakarstwa slalomowego rozpoczęła się 11 września 1932 roku w Szwajcarii. Ten rodzaj sportu organizowany jest zwykle na rwących nurtach rzek lub na stadionach wodnych. Pierwsze zawody odbyły się na spokojnej wodzie jeziora Hallwil pod Zurychem (1). Po zakończeniu wojny, w 1949 roku w Genewie w Szwajcarii zorganizowano pierwsze Mistrzostwa Świata w Slalomie Kajakowym pod patronatem Międzynarodowej Federacji Kajakowej. Największym stowarzyszeniem kajakowym w Polsce jest Polski Związek Kajakowy.

Charakterystyka kajakarstwa slalomowego

Główną ideą slalomu kajakowego jest pokonanie wytyczonej trasy w jak najkrótszym czasie. Wyznacza ją kombinacja bramek, które zawodnik/zawodniczka pokonuje, płynąc z prądem lub pod prąd. Trasa na każdych zawodach jest inna, natomiast maksymalnie może osiągnąć do 300 m długości oraz liczyć 25 bramek. Taką liczbę przeszkód zawodnik powinien pokonać, aby poprawnie ukończyć dane podejście. Są dwa typy bramek na trasie: zielono-białe (bramki dowolne) oraz czerwono-białe (bramki podjazdowe), które kajakarz musi pokonać w kierunku przeciwnym do płynącego nurtu. Trasy slalomowe są zaprojektowane w taki sposób, aby czołowi zawodnicy ukończyli je w czasie około 90 s. W slalomie kajakowym wyznaczone są również kary czasowe wynikające z dotknięcia bramki (1).

W kajakarstwie slalomowym wyróżniamy dwa rodzaje łodzi: kanadyjka, oznaczona literą C, oraz kajak, oznaczony literą K. Różnica polega na tym, że w kajaku zawodnik jest w pozycji siedzącej oraz rozpędza on kajak za pomocą wiosła z dwoma piórami na obu końcach. W kanadyjce zawodnik znajduje się w pozycji klęczącej i napędza ją pagajem – wiosłem z piórem na jego jednym końcu (2).

Na poziomie międzynarodowym odbywają się cztery indywidualne konkurencje: K1 kobiet, K1 mężczyzn, C1 mężczyzn oraz C1 kobiet. Ostatnia z wymienionych zastąpiła męską konkurencję C2, w której dwóch zawodników znajdowało się w jednej kanadyjce. Decyzja ta została podjęta, aby udowodnić, że slalom kajakowy spełnia kryteria równości płci Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (3).

Najczęstsze kontuzje obręczy barkowej

Uprawianie jakiejkolwiek dyscypliny sportowej wiąże się ze wzrostem ryzyka wystąpienia kontuzji. Jest to nieodłączna część rywalizacji sportowej, z którą muszą zmagać się zawodnicy uprawiający wszelkiego rodzaju aktywność fizyczną.

Do osłabienia i w następstwie przerwania stożka rotatorów może dojść poprzez nakładające się na siebie przeciążenia oraz mikrourazy, na skutek czego powstaje zwyrodnienie niedokrwionego obwodowego odcinka stożka. Uszkodzenie stożka rotatorów może również wystąpić na skutek podwichnięcia lub zwichnięcia stawu ramiennego. Miejsce bolesne można odczuć w okolicy przyczepu mięśnia naramiennego. Ból staje się silniejszy w trakcie ruchu stawu ramiennego, występuje również w nocy, najczęściej pojawia się w połowie wykonywania ruchu odwiedzenia lub zginania stawu ramiennego (4).

Staw barkowy jest najczęściej przemieszczanym stawem w ciele. Jego zwichnięcie może być skierowane do przodu, do tyłu, do dołu lub do przodu i do góry. Najczęstsze są lokalizacje przednie. Pacjenci z wcześniejszym zwichnięciem barku są bardziej podatni na ponowne zwichnięcie (5). Nawrót następuje, ponieważ tkanka nie goi się prawidłowo lub staje się luźna. Młodsi pacjenci częściej doznają redyslokacji, najczęściej ze względu na wyższy poziom aktywności. Pacjenci, którzy rozerwali stożki rotatorów lub złamali panewkę, również częściej doznają ponownego zwichnięcia (6). Zwichnięcie barku może również powodować drętwienie, osłabienie lub mrowienie w pobliżu urazu, na przykład w szyi lub ramieniu. Mięśnie w ramieniu mogą się skurczyć, co może powodować zwiększone odczucie bólu (7). Najczęściej występuje zwichnięcie przednie, które stanowi do 97% wszystkich zwichnięć barku. Mechanizm urazu to najczęściej uderzenie w odwiedzioną, zrotowaną na zewnątrz i wyprostowaną kończynę. Zwichnięcia dolne są najrzadsze (mniej niż 1%) i zwykle spowodowane są nadmiernym odwiedzeniem lub osiowym obciążeniem odwiedzionego ramienia.

Galeria

Zobacz więcej