Tylko online

„Jesteśmy mocno narażeni na wypalenie zawodowe”

fot. archiwum Kasi O życiowej drodze do zostania fizjoterapeutą, wypaleniu zawodowym, pasjach oraz zainteresowaniach rozmawiamy z Kasią Szczypińską – specjalistką z zakresu fizjoterapii uroginekologicznej, autorką artykułów naukowych oraz mamą. Dlaczego zostałaś fizjoterapeutą? Kiedy zaczęłaś się interesować fizjoterapią? Dzięki cudownemu zbiegowi okoliczności 🙂 Wtedy myślałam, że to koniec świata i życie mi się wali… Dziś mogę powiedzieć, że nic nie jest czarno-białe i kontuzja która, wykluczyła mnie na jakiś czas z życia sportowca spowodowała, że znalazłam się jako pacjent u fizjoterapeuty. Wtedy myślałam, że magika i to był początek. Zaczęłam mocno analizować swoje ciało oraz poszukiwać sposobu na przyspieszenie procesu powrotu do zdrowia. Jak wyglądała Twoja droga do zostania fizjoterapeutą? W wieku 12 lat zaczęłam trenować szermierkę. Po jakimś czasie wiązałam z nią przyszłość, jako członek kadry narodowej wybrałam studia na AWF-ie w Katowicach. Zostałam też instruktorem. Liczne wyjazdy, zgrupowania, duża presja i przeciążenia spowodowały, że doznałam kontuzji. Przeszłam półroczną rehabilitację, podjęłam decyzję o zmianie kierunku studiów…Pomyślałam, ze połączenie aktywności fizycznej i medycyny to będzie ideał. Nie myliłam się. 🙂 Nastawiłam się na pracę ze sportowcami, ponieważ dalej trenowałam i leczyłam nawracającą kontuzje. Polecono mi GWSH, byłam dość sceptyczna ale okazało się, ze świetna kadra i uczelnia jako całość bardzo pomogła mi połączyć wszystkie okoliczności. Zarówno pod względem Indywidualnej Organizacji Studiów, powrotu do zdrowia oraz wiedzy praktycznej jaką stamtąd wyniosłam. Studia magisterskie kontynuowałam na Śląskim...