Magnetostymulacja w terapii wspomagającej leczenie powikłania po COVID-19 ‒ opis przypadku

Wybuch epidemii COVID-19 datujemy na grudzień 2019 roku, kiedy w miejscowości Wuhan nastąpiła epidemia zachorowań na ciężkie zapalenie płuc, której powodem był koronawirus SARS-CoV-2. Biorąc pod uwagę tempo rozprzestrzeniania się choroby oraz liczbę zachorowań, 11 marca 2020 roku WHO ogłosiło stan pandemii. W artykule przedstawiono proces rehabilitacji pacjenta po przebytym zakażeniu koronawirusem SARS-CoV-2 oraz efekty przeprowadzonej terapii. Słowa kluczowe: COVID-19, SARS-CoV-2, rehabilitacja, Viofor COVID-19 może być powodem poważnych powikłań sercowo-naczyniowych, w tym: zawału, zatoru oraz niewydolności serca. Od momentu zakażenia pacjent powinien ograniczyć kontakt z innymi chorymi w celu zminimalizowania skutków choroby. Zgodnie z wytycznymi kryteria rozpoznania koronawirusa nie uwzględniają wyników pochodzących z badań obrazowych. Kluczowymi badaniami laboratoryjnymi, które bezpośrednio wpływają na rokowania pacjenta, są limfocyty, d-dimery oraz CRP (białko c-reaktywne). Obserwuje się również znaczny wzrost stężeń parametrów świadczących o niewydolności wątroby. U chorych może dochodzić do ciężkiej niewydolności wątroby, płuc oraz nerek. Opis przypadku 57-letni pacjent nieleczony przewlekle, z wywiadem alergicznym, z rozpoznanym COVID-19, dodatni wymaz PCR RNA z dnia 18.11.2020 roku, skierowany do oddziału szpitalnego z powodu: utrzymującej się duszności, kaszlu, gorączki i osłabienia. Wcześniej leczony ambulatoryjnie, w tym antybiotykami bez poprawy – zła tolerancja azytromycyny oraz wysypka po cefuroksymie. Przy przyjęciu stan chorego oceniany na średni, znaczne osłabienie, ze stanem podgorączkowym, zmianami osłuchowymi nad polami płucnymi, z obniżoną saturacją. W badaniach...