Rola elektrostymulacji mięśni dna miednicy w leczeniu obniżenia narządów miednicy. Komentarz ekspercki

Wprowadzenie Obniżenie narządów miednicy (POP, ang. pelvic organ prolapse) jest powszechnym problemem zdrowotnym kobiet, którego częstość wzrasta wraz z wiekiem, liczbą przebytych porodów drogą pochwową oraz obecnością czynników ryzyka takich jak przewlekły kaszel, zaparcia czy otyłość. Szacuje się, że objawowe POP występuje u 3-6% populacji kobiet, jednak zmiany anatomiczne o różnym stopniu nasilenia stwierdza się nawet u 50% pacjentek w badaniach przesiewowych (1, 2). Leczenie może mieć charakter zachowawczy lub operacyjny, a jednym z istotnych narzędzi terapeutycznych w ramach postępowania nieoperacyjnego jest fizjoterapia uroginekologiczna, w tym elektrostymulacja mięśni dna miednicy (MDM) (3). Podstawy fizjologiczne Mięśnie dna miednicy odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu prawidłowej statyki narządów miednicy. Ich włókna składają się z jednostek wolnokurczliwych (typ I), odpowiedzialnych za utrzymanie napięcia spoczynkowego, oraz szybkokurczliwych (typ II), reagujących na nagłe wzrosty ciśnienia śródbrzusznego (4). W przebiegu POP dochodzi często do ich osłabienia, zaburzenia koordynacji i utraty zdolności do generowania odpowiedniego napięcia, co pogłębia problem obniżenia narządów. Elektrostymulacja MDM polega na dostarczaniu kontrolowanych impulsów elektrycznych do nerwów zaopatrujących mięśnie dna miednicy w celu wywołania ich skurczu lub modulacji odczuwania bodźców czuciowych. Wykorzystuje się tu głównie stymulację przezpochwową lub przezodbytniczą (3, 5). Mechanizmy działania Elektrostymulacja może działać w kilku mechanizmach: Bezpośrednia aktywacja włókien mięśniowych – impulsy elektryczne wywołują...