Terapia skolioz metodą Kathariny Schroth u pacjentów z hipermobilnością stawową

Nowe standardy z 2017 r. wprowadzają podział pacjentów z objawem hipermobilności na pacjenta z hipermobilnym spektrum zaburzeń (Hypermobility Spectrum Disorders − HSD) oraz pacjenta z hipermobilną postacią syndromu Ehlersa-Danlosa (EDS) lub innymi rodzajami tzw. wrodzonych zaburzeń tkanki łącznej. Zniesiony został tym samym poprzedni podział, zaproponowany w 1998 r. przez Beightona i wsp. jako Joint Hypermobility Syndrome (JHS). Dodatkowo zaostrzono szczegółowe kryteria do lepszego różnicowania pacjenta hipermobilnego. Schorzeniem często współwystępującym z HSD jest skolioza. Pacjenci tacy wymagają pewnej modyfikacji w terapii zachowawczej z uwagi na występujące bóle stawowe, trudności w utrzymaniu korekcji postawy czy męczliwość. Metoda K. Schroth pozwala na wdrożenie odpowiednich narzędzi terapeutycznych do uzyskania pożądanych efektów u pacjentów ze skoliozą. Słowa kluczowe: skolioza, nadruchomość stawowa, metoda, Schroth Uogólniona, nadmierna ruchomość stawów tłumaczona jest jako zwiększone zakresy ruchu dużych i małych stawów w porównaniu z normą uwzględniającą wiek, płeć i rasę, przy braku zapalnej choroby reumatologicznej (1). W zależności od źródła, częstość występowania tego zespołu u dzieci waha się od 7% do 65% (1, 2, 3). Czaprowski i wsp. tłumaczą tak dużą rozbieżność procentową nieujednoliconymi metodami diagnostycznymi oraz terminologią (2). We wszystkich opisach podaje się przewagę występowania hipermobilności u dzieci młodszych, dziewczynek oraz dzieci rasy azjatyckiej (1, 3). Uważa się, że hipermobilność stawowa jest uwarunkowana genetycznie i dotyczy zaburzeń syntezy kolagenu (1)....