Trójwymiarowa manualna terapia stóp sierpowatych – studium przypadku

Stopa sierpowata rozwija się najczęściej na skutek niedoboru miejsca w macicy. Trójpłaszczyznowa manualna terapia opracowana przez Barbarę Zukunft-Huber pozwala na leczenie wad w obrębie stóp już we wczesnej fazie ich rozwoju i opiera się na znajomości ogólnego, fizjologicznego wzorca ruchowego niemowląt. Stopa sierpowata charakteryzuje się przywiedzeniowym ustawieniem przodostopia względem tyłostopia oraz przyśrodkowym odchyleniem w stawach Lisfranca (stawie stępowo-śródstopnym). Wada występuje u 1/1000 noworodków, przy czym u 55% obustronnie. U ok. 10% dzieci z wrodzonym przywiedzeniem przodostopia diagnozuje się rozwojową dysplazję stawu biodrowego. Zniekształcenie jest rozpoznawane najczęściej w pierwszych 3 miesiącach życia dziecka. Występowanie stopy sierpowatej bardzo często jest wynikiem ograniczenia wewnątrzmacicznego (1-3). Berg wyodrębniał 4 typy zniekształceń, których częścią składową jest przywiedzenie przodostopia (1, 2): proste przywiedzenie przodostopia, w którym występuje przywiedzenie przodostopia wraz z prawidłowym ustawieniem tyłostopia,złożone przywiedzenie przodostopia, w którym występują: przywiedzenie przodostopia, prawidłowe ustawienie tyłostopia, śródstopie zlateralizowane,prosta stopa serpentynowa (wężowata), w której występują: przywiedzenie przodostopia, koślawość stępu, prawidłowo ustawione śródstopie,złożona stopa serpentynowa (wężowata), w której występują: przywiedzenie przodostopia, koślawość stępu, przemieszczenie śródstopia do boku. W obrazie klinicznym stopy sierpowatej uwidoczniony jest wklęsły łuk przyśrodkowy stopy oraz wypukły i rozciągnięty łuk zewnętrzny. Łuk przyśrodkowy stopy sierpowatej jest kierowany do zwiększonego zgięcia grzbietowego i inwersji na skutek skrócenia mięśnia piszczelowego przedniego. Zwiększone napięcie mięśnia przywodziciela palucha powoduje skrócenie przodostopia i odwiedzeniowe ustawienie...