Uszkodzenie ścięgna Achillesa i rola fizjoterapeuty

Powięziami mięśniowymi nazywamy błony zbudowane z tkanki łącznej włóknistej, które otaczają poszczególne mięśnie, grupy mięśni lub wreszcie całą mięśniówkę ciała. Stanowią one integralną część układu ruchu. Częstość występowania zerwania ścięgna Achillesa waha się od 6 do 37 przypadków na 100 000 osób w ciągu roku. Większość urazów występuje 3-6 cm proksymalnie od guza piętowego. Jest to także najczęstsze miejsce występowania zgrubienia ścięgna Achillesa przy jego tendinopatii. Jednakże w większości przypadków do zerwania ścięgna dochodzi u osób, które nie odczuwają przewlekłych dolegliwości bólowych w tym rejonie. Do głównych czynników ryzyka należą: zmniejszony rozmiar włókien kolagenowych, zwiększony wskaźnik BMI oraz przyjmowanie doustnych leków sterydowych. Leczenie zerwanego ścięgna Achillesa może być prowadzone zachowawczo (unieruchomienie stawu skokowego w ustawieniu końsko-szpotawym) lub operacyjnie. Do głównych technik operacyjnych należą: metoda przezskórna – percutaneus, standardowa metoda otwarta, tzw. open, oraz metoda małoinwazyjna, tzw. miniopen. Kształtowanie prawidłowych wzorców oraz zdolności motorycznych było do niedawna domeną trenerów przygotowania fizycznego. Niemniej jednak przeprowadzenie pełnego procesu rehabilitacji u pacjenta po rekonstrukcji ścięgna Achillesa wymaga od terapeuty umiejętności z zakresu szeroko pojętego treningu siłowego oraz ogólnego przygotowania motorycznego lub ścisłej współpracy z osobą posiadającą tę wiedzę. Umiejętności te będą kluczowe, aby pacjent mógł powrócić do aktywności sprzed urazu, w tym także do uprawiania sportu. Rehabilitacja pacjenta po rekonstrukcji ścięgna...