Fizjoterapia po złamaniu bliższego końca kości ramiennej – w zależności od zastosowanej metody leczenia

Złamania bliższego końca kości ramiennej stanowią 5% wszystkich tego typu urazów oraz 45% tych w obrębie kości ramiennej. Częstość ich występowania wzrasta wraz z wiekiem. W zależności od rodzaju złamania i stanu ogólnego pacjenta można zastosować leczenie zachowawcze lub operacyjne. Główne cele terapii to powrót funkcji złamanej kończyny i przywrócenie fizjologicznego zakresu ruchu w stawie ramiennym. Słowa kluczowe: złamania, kość ramienna, złamanie bliższego końca kości ramiennej, fizjoterapia po złamaniu Złamania kości ramiennej w obrębie jej nasady bliższej występują w społeczeństwie najczęściej (45%) (fot. 1), stanowią 5% wszystkich złamań, a wraz z wiekiem wzrasta częstość ich występowania. 10% osób po 65. roku łamie właśnie tę kość. Do złamań dochodzi w wyniku zadziałania bodźca urazogennego o niskiej energii, np. upadek osoby starszej. Natomiast u młodych pacjentów są skutkiem urazu wysokoenergetycznego, któremu towarzyszą uszkodzenia dodatkowe. Zdecydowanie częściej dotyczą kobiet (3:1), są również złamaniami charakterystycznymi wśród osób z zaawansowaną osteoporozą (złamania szyjki kości ramiennej). Bliższa nasada kości ramiennej jest miejscem rozwoju pierwotnych nowotworów kości, takich jak: szpiczak mnogi, kostniakomięsak, guz olbrzymiokomórkowy, które mogą doprowadzić do powstania złamań patologicznych (1-4). Klasyfikacja złamań bliższej nasady kości ramiennej Najczęściej stosowanym system klasyfikacji rozpoznania i leczenia złamań bliższej nasady kości ramiennej jest wprowadzona do użytku w 1970 roku klasyfikacja Neera: złamania jednofragmentowe mogą...