Uszkodzenia więzadeł stawu kolanowego − postępowanie usprawniające

Staw kolanowy tworzy skomplikowaną strukturę biomechaniczną, dzięki której możliwe są ruchy zginania i prostowania. Powstał na styku dwóch długich dźwigni utworzonych przez kość udową oraz kość piszczelową (1). Jako staw pseudozawiasowy, jego ruchy zostały zredukowane do płaszczyzny strzałkowej. Zakres ruchów jest osobniczo różny i jest wypadkową obwodu mięśni uda i podudzia, wieku oraz uwarunkowań kulturowych – najczęściej przyjmuje wartość 0 stopni wyprostu (fizjologiczny przeprost może osiągać wartość około minus 5 stopni), wartość zgięcia waha się w przedziale od 120 do 150 stopni (2). Ruchy w płaszczyźnie czołowej praktycznie nie występują. Ograniczenie ruchów w stawie kolanowym wyłącznie do jednej płaszczyzny jest podyktowane koniecznością zapobiegania potencjalnym urazom. Staw kolanowy spełnia istotną rolę w mechanizmie poruszania się człowieka i jest zaliczany do głównych stawów narządu ruchu kończyny dolnej (3). Upośledzenie funkcji stawu kolanowego lub jego uraz każdorazowo prowadzą do zaburzenia funkcji lokomocji i samoobsługi chorego, a nieleczone mogą prowadzić do powstania zmian o charakterze zwyrodnieniowym (4). Aby staw kolanowy spełniał swoje podstawowe zadania, powinien charakteryzować się optymalną ruchomością przy jednoczesnym zachowaniu stabilności. Za stabilność stawu odpowiada szereg struktur, wśród których można wymienić: torebkę stawową, ukształtowanie powierzchni stawowych, łąkotki, więzadła oraz ścięgna mięśni wraz z mięśniami (5). Do najważniejszych stabilizatorów biernych stawu kolanowego należą więzadła, które stanowią swoisty kompleks...