Zadania współczesnej neurorehabilitacji 

Zagadnienie neurorehabilitacji zyskuje na ważności z każdym dniem. Współczesna cywilizacja, pęd życia, stres, szybkie jedzenie, używki czy przesuwanie granicy możliwości ciała ludzkiego w aktywności fizycznej stanowią normę i są na wyciągnięcie ręki. Dotyczy to zarówno wieku dziecięcego, dojrzałości, jak i okresu późnego. Sytuacji, które mogą doprowadzić do konieczności skorzystania z dorobku tej dziedziny medycyny, jest wiele i czasami nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo ocieramy się o ich skutki.  Neurorehabilitacja znajduje swoje narzędzia w różnych obszarach nauki ukierunkowanej na proces profilaktyki, leczenia i rehabilitacji. Poza oczywistym znaczeniem medycyny klinicznej ogromną rolę odgrywają w niej: fizjoterapia, terapia zajęciowa, neurologopedia, socjoterapia, psychoterapia, adaptowana aktywność fizyczna, a także inżynieria biomedyczna.  Jeśli pokusimy się o próbę zdefiniowania momentu, w którym należy wdrożyć zadania neurorehabilitacji, otrzymamy kilka wariantów. Liczną grupę stanowią dzieci, które urodziły się z dysfunkcjami neurologicznymi, obejmującymi wady rozwojowe kręgosłupa, wodogłowie, jednostki genetyczne, a następnie te, które na skutek uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego stopniowo konstytuuje się mózgowe porażenie dziecięce o różnych dominantach somatycznych i funkcjonalnych. Istotną grupę stanowią uszkodzenia splotów i nerwów obwodowych zarówno te, które nastąpiły w czasie porodu, jak również nabyte w wyniku urazu lub innego czynnika chorobowego. Choroby mięśni, neuropatie i polineuropatie, a w końcu choroby rdzenia kręgowego uzupełniają tą listę.  Sylwia Bojarska-Hurnik oraz Iwona Dadok, reprezentujące Centrum Edukacyjno-Leczniczo-Rehabilitacyjne dla...