Rehabilitacja pacjenta z ropowicą szyi powikłaną posocznicą – opis przypadku

Następnym etapem reedukacji chodu po płaskim terenie było odrzucenie jednej kuli.

W 5. miesiącu usprawniania pacjent samodzielnie wsiadał do samochodu i jeździł na działkę oddaloną w prostej linii od domu o 1 km. Nie odczuwał bólu ze strony odcinka lędźwiowego. Problemu także nie stanowiła obsługa sprzęgła oraz pedałów gazu i hamulca.

Obecnie (po 6 miesiącach terapii) jest w stanie samodzielnie korzystać z łazienki (kąpiel), toalety, ubrać się, przygotować posiłki, pojechać do sklepu oraz poruszać się po nim, wykorzystując kule/kulę lub sklepowy wózek itp. W życiu codziennym nie wymaga już tak dużej pomocy ze strony innych osób. Po upływie pół roku od początku wspólnej pracy pacjent używa sprzętu ortopedycznego jedynie w razie potrzeby lub trenowania prawidłowego fizjologicznego chodu. Jest poinformowany, że jeśli czuje się niepewnie, ma wrócić do jednej kuli lub nawet dwóch w celu uzyskania poprawnego chodu. Celem tego etapu jest utrwalenie posiadanych umiejętności.

W najbliższym czasie planowana jest rehabilitacja prowadzona raz w tygodniu w celu korekty wypracowanych czynności i utrzymania rezultatu kinezyterapii.

Leczenie neurologiczne

W 5. miesiącu rehabilitacji pacjent odbył konsultację neurologiczną z powodu tępego, miejscowego bólu w odcinku lędźwiowym, który utrudniał poruszanie się, siadanie itp. Otrzymał dwa leki: jeden z substancjami czynnymi (benfotiamina + chlorowodorek pirydoksyny lub chlorowodorek tiaminy + chlorowodorek pirydoksyny + cyjanokobalamina) oraz drugi z substancją czynną – galantaminą. Pierwszy aplikowany był w postaci zastrzyków domięśniowych, drugi podskórnych. Iniekcje odbywały się dwa razy w tygodniu. Po kilku pierwszych zastrzykach (seria to 10) chory odczuł znaczącą poprawę i obniżenie bólu. Obecnie jest to raczej chwilowy dyskomfort w odcinku lędźwiowym pojawiający się przy przeciążeniu, np. zbyt długim chodzeniu. Leczenie w znacznym stopniu ułatwiło rehabilitację i wzmogło mobilność.

Jednocześnie wykonano pacjentowi TK, które potwierdziło wcześniejsze problemy z kręgosłupem lędźwiowym. Dodatkowo wykazano niewielką ilość płynu oraz obrzęk w odcinku lędźwiowym, na przebiegu mięśnia biodrowo-lędźwiowego. To prawdopodobnie było przyczyną pojawiającego się bólu przy nadmiernym wysiłku i problemu z utrzymaniem poprawnej sylwetki. Lekarz wyraził zgodę na delikatny masaż tego obszaru. Jednocześnie zalecone zostały nowe leki: jeden etorykoksybem jako z substancją czynną oraz drugi z pantoprazol jako substancją czynną.

Blizna

Blizna stanowiła problem nie tyle estetyczny co funkcjonalny. Po kilku miesiącach od wyjścia ze szpitala była ona delikatnie twarda, o ograniczonej ruchomości. Pacjent skarżył się na objaw „ciągnięcia”, który powodował spory dyskomfort. Od końca hospitalizacji pacjent stosował maść, która zawiera lipidy, które odbudowują barierę lipidową uszkodzonej skóry. Praca na tym fragmencie ciała polegała między innymi na: normalizacji napięcia powięzi, masażu blizny oraz terapii manualnej. Zaproponowano o również inne środki medyczne – np. produkt leczniczy stosowany w profilaktyce blizn, w tym przerosłych blizn, który także przyspiesza regenerację tkanki. Substancjami czynnymi są: wyciąg etanolowy z cebuli, wyciąg z rumianku, heparyna sodowa, alantoina. Zalecono również nacierania tego miejsca cebulą, której sok znajduje się we wspomnianych lekach. Obecnie pacjent sam potrafi masować i w odpowiedni sposób pracować na bliźnie oraz obszarze do niej przylegającym.

Terapia McKenziego

Pacjent, od 3. miesiąca, był także pod opieką fizjoterapeuty zajmującego się terapią McKenziego. Zdiagnozowano ograniczenie przesuwu bocznego prawego i lewego oraz przeprostu. Dzięki zastosowanym ćwiczeniom udało się zmniejszyć odczuwalne dolegliwości bólowe na 4/5 z 10 w skali VAS. Obecnie pacjent sam jeździ na wizyty kontrolne.

Weryfikacja

Po 6 miesiącach prowadzonej terapii sprawdzono realizację jej założeń.

Wnioski są następujące – poprzez prowadzoną fizjoterapię udało się doprowadzić do samodzielności pacjenta. Skuteczna terapia farmakologiczna ze strony neurologicznej zniosła ból. Dzięki temu przyspieszył się proces rehabilitacji. Udało się zrealizować cele szczegółowe. Niemniej nadal pacjent musi pracować nad chodem i równowagą.

Testy:

• Stanie – kończyny złączone – oczy zamknięte: niewielkie zachwianie – około 16 s. Stanie – kończyny złączone – oczy otwarte: minimalne zachwianie – 20 s, próba druga – 24 s.
• Stanie na jednej kończynie – lewa – oczy otwarte: 5 s, prawa – tylko z podparciem kuli.
• Stanie stopa przed stopą – L/P oczy otwarte 17 s, oczy zamknięte – 4 s (próba druga – 7 s).
• Stanie stopa przed stopą P/L – oczy otwarte: 17 s, oczy zamknięte: 2-3 s.
• Potrójne uderzenie stojącego pacjenta w klatkę piersiową – oczy zamknięte: powoduje zachwianie.
• Potrójne uderzenie stojącego pacjenta w klatkę piersiową – oczy otwarte – nie ma zachwiania.
• Powtórna ocena w skali Barthel – 85-90/100 pkt. Stan pacjenta „lekki”.
• Test „wstań i idź” – 12 s, czyli pacjent może sam wychodzić, lecz istnieje średnie ryzyko upadków.
• Test Tinetti, wcześniej nie był możliwy do zrealizowania, ponieważ pacjent chodził z kulami, balkonikiem lub jedną kulą. Teraz wykonany jest bez pomocy ortopedycznych.
• Równowaga 13/16, chód 10/12 = 23/28. Wedle punktacji 19-24 – pacjent wykazuje skłonność do upadków, dlatego też warto nadal ćwiczyć równowagę.

Farmakoterapia:

a) etap szpitalny:

• po pierwszym zabiegu operacyjnym – ceftriakson, metronizadol, gazy nasączone preparatem o właściwościach dezynfekująych, insulinoterapia w pompie.
• okres septic shock – modyfikacja antybiotyków – gentamycyna i flukonazol, atropina, dopamina, noradrenalina. Od 16. doby np. klindamicyna i wankomycyna,
• zmiany rumieniowe na plecach i pośladkach – maść (Hydrocortisoni acetas + Oxytetracyclini hydrochloridum), maść na bazie klotrimazolu,

b) etap poszpitalny

• leki – lek zawierający (benfotiaminy oraz chlorowodorek pirydoksyny), lek na nazie bromowodorku galantaminy, lek na bazie etorykoksybu oraz lek na bazie pantoprazolu.

Galeria

Zobacz więcej